بخش دوم
منها: وَمَا أُحْدِثَتْ بِدْعَةٌ إلاَّ تُرِکَ بِهَا سُنَّةٌ. فَاتَّقُوا الْبِدَعَ، والْزَمُوا الْمَهْیَعَ، إنَّ عَوَازِمَ الاُْمُورِ أَفْضَلُهَا، وَإنَّ مُحْدِثَاتِهَا شِرَارُهَا.
ترجمه
هیچ بدعتى ایجاد نشد مگر این که به وسیله آن، سنتى متروک گشت، بنابراین از بدعت ها بپرهیزید و راه راست و روشن را رها نکنید؛ چراکه سنت هاى ریشه دارِ (اسلام)، برترین اموراند و بدعت ها، بدترین کارها هستند!
شرح و تفسیر
با ظهور بدعت ها سنت ها از میان مى رود
این بخش از کلام امام (علیه السلام) ناظر به مسئله مهمى است و آن، قبح و زشتى بدعت هاست، و با توجه به این که ارتباط روشنى میان این بخش و بخش سابق دیده نمى شود، به نظر مى رسد که در میان این دو بخش، سخنانى بوده که به وسیله مرحوم سیّد رضى حذف شده است.
براى روشن شدن محتواى این بخش لازم است ابتدا واژه «بدعت» را در لغت و شرع تفسیر کنیم:
بدعت در لغت به معناى هرگونه نوآورى است که طبعاً مى تواند چیز خوب یا بدى باشد، و به گفته ارباب لغت: «الْبِدْعَةُ إنْشَاءُ أَمْرٍ عَلَى غَیْرٍ مِثَالٍ سَابِقٍ؛ بدعت آن است که چیز نو و بى سابقه اى را ایجاد کند». ولى در میان فقها و علماى اسلام ـ همان طور که در شرح خطبه هفدهم نیز گفتیم ـ به معناى افزودن چیزى به دین