آرى حفظ امانت، دلیل بر عقل و عدالت است، و خیانت در آن دلیل بر ظلم و جهالت.
از آنچه در بالا گفته شد به خوبى روشن مى شود که منظور از این انسان ظلوم و جهول، افراد کافر بى ایمان و یا مؤمنان ضعیف و بى تقوا است وگرنه اولیاء اللّه و نیکان و پاکانى که در مسیر آنها گام برداشتند همواره حق این امانت را ادا کرده و مى کنند و در واقع همان ها هدف آفرینش نوع انسانند.
* * *
از مجموع آیاتى که در بالا آمد اهمیت حفظ امانت (اعم از امانت هاى الهى و انسانى) به خوبى روشن مى شود، که اسلام تا چه حد به این امر حیاتى اهمیت داده و آن را نشانه عقل و ایمان و عدالت شمرده است.
امانت و خیانت در روایات اسلامی
در احادیثى که از پیامبر (صلى الله علیه وآله) و امامان معصوم (علیهم السلام) به ما رسیده است اهمیت فوق العاده اى به این مسأله داده شده گاه از امانت به عنوان یکى از اصول اساسى مشترک در میان همه ادیان آسمانى یاد شده، و گاه به عنوان نشانه اصلى ایمان و گاه به عنوان سبب جلب و جذب رزق و روزى و اعتماد مردم، سلامت دین و دنیا و غنا و بى نیازى یاد شده است که گلچینى از این روایات را در ذیل از نظر مى گذرانیم:
1ـ در حدیثى از رسول خدا (صلى الله علیه وآله) خطاب به على (علیه السلام) مى خوانیم که فرمود: «یا اَبَالْحَسَنِ اَدِّ الاَمانَةَ اِلَى الْبَرِّ وَ الْفاجِرِ فِى ما قَلَّ وَجَلَّ حَتّى فِى الخَیْطِ وَ الَْمخِیطِ; اى ابوالحسن! امانت را چه مربوط به شخص نیکوکار باشد یا بدکار، چه کم باشد چه زیاد به صاحبش برسان، حتى در نخ و سوزن».{1}
على (علیه السلام) مى گوید این سخن را پیامبر اکرم (صلى الله علیه وآله) ساعتى پیش از وفاتش به من فرمود و سه بار آن را تکرار کرد.