شکرگزارى از صفاتى است که خداوند در آن با بندگان مشترک است، منتها شکرگزارى بندگان در برابر خداوند به معنى صرف نعمت هاى او در موارد رضاى او است، و شکرگزارى خداوند به معنى قدردانى از بندگان شکرگزار از طریق پاداش هاى شایسته است.
از بعضى دیگر از آیات قرآن استفاده مى شود که توجه به نعمت هاى الهى که سبب مى شود که انسان در صدد شکرگزارى برآید عامل بازدارنده اى در برابر گناهان است، در آیه 74 سوره اعراف خطاب به گروهى از اقوام پیشین مى فرماید: «فَاذْکُرُوا آلاءَ اللّهِ وَلا تَعثَوا فِى الأَْرْضِ مُفْسِدینَ; نعمت هاى خدا را به یاد آورید، و در زمین فساد نکنید».
در آیه 69 همین سوره مى فرماید: «فَاذْکُرُوا آلاءَ اللّهِ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ; نعمت هاى خدا را به یاد آورید شاید رستگار شوید».
این تعبیر به خوبى نشان مى دهد که یادآورى نعمت هاى خداوند و سپاس او سبب رستگارى است.
کوتاه سخن این که ریشه تمام سعادت ها و سرچشمه عظیم برکات الهى همان شکرگزارى است که روز به روز انسان را به خدا نزدیکتر و پیوند عشق و محبّت بندگان را با خدا محکم تر مى سازد که عاملى براى تقوا و پرهیزگارى و طریقى به سوى رستگارى است.
فلسفه شکرگزاری
ممکن است انسان ها در برابر نعمت هایى که به دیگرى مى بخشند انتظار شکرگزارى داشته باشند، و یا حتّى در بعضى از شرایط به آن نیازمند باشند، خواه نیاز روحى باشد، و یا نیاز به خاطر موقعیت هاى اجتماعى.
ولى بى شک خداوندى که از همگان بى نیاز است و اگر تمام جهانیان کفران کنند، یا کافر شوند گردى بر دامان کبریائیش نمى نشیند، نیازى به شکرگزارى بندگان ندارد، بنابراین این همه تأکید در مسأله شکرگزارى کرده است ـ همانند سایر