مى کنند که رها کردن ملک رى به دلیل ترس از عذاب قیامت و متنعم شدن به نعمت هاى بهشتى، نقد را با نسیه معامله کردن است و هیچ عاقلى تن به این معامله نمى دهد:
«اَلا إِنَّمَا الدُّنْیَا لِخَیْرٌ مُعَجَّلٌ *** فَمَا عَاقِلٌ باعَ الْوُجُودُ بِدَیْنٍ»(1)
نکته
دو بال براى پرواز به سوى خدا!
خوف و رجا یعنى بیم از کیفر و امید به لطف و رحمت خدا، قوى ترین انگیزه حرکت به سوى تقوا و پاکیزگى هاست.
هیچ کس بدون این دو نمى تواند در آسمان قرب حق پرواز کند و به اوج قاف قرب او راه یابد.
همان گونه که امید به نتایج لذّت بخش پیروزى در امتحان و بیم از آثار سقوط و رفوزه شدن، تمام نیروهاى یک محصّل و دانشجو را براى پیمودن مسیر علوم و دانش ها بسیج مى کند، در پیمودن راه معنویت نیز بهره گیرى از این بیم و امید ضرورى است. در حدیثى از پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله) مى خوانیم: «أَعْلَى النَّاسِ مَنْزِلَةً عِنْدَاللهِ أَخْوَفُهُمْ مِنْهُ؛ برترین مردم ازنظر مقام در پیشگاه خدا خائف ترین آن هاست».(2)
امام صادق (علیه السلام) مى فرماید: «لا یَکُونَ الْمُؤْمِنُ مُؤْمِنآ حَتَّى یَکُونَ خَائِفآ رَاجِیآ، وَ لایَکُونُ خَائِفآ رَاجِیآ حَتَّى یَکُونَ عَامِلا لِمَا یَخَافُ وَ یَرْجُو؛ مؤمن، مؤمن نخواهد بود