تِهْتُمْ مَتَاهَ(1) بَنِی إِسْرائِیلَ. وَ لَعَمْرِی، لَیُضَعَّفَنَّ لَکُمُ التِّیهُ مِنْ بَعْدِی أَضْعَافآ(2) بِمَا خَلَّفْتُمُ آلْحَقَّ وَرَاءَ ظُهُورِکُمْ، وَ قَطَعْتُمُ آلأَدْنى، وَ وَصَلْتُمُ آلأَبْعَدَ).
و در پایان این سخن، راه نجات را به روى اصحابش مى گشاید و این نکته را به آن ها گوشزد مى کند که هیچ زمانى براى بازگشت به سوى حق دیر نیست؛ مى فرماید: «بدانید! اگر از پیشوا و رهبر خود پیروى کنید شما را به همان راهى مى برد که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) از آن راه رفت، و از رنج هاى بى راهه رفتن آسوده خواهید شد و بار سنگین مشکلات را از گردن خود برمى دارید»؛ (وَ آعْلَمُوا أَنَّکُمْ إِنِ آتَّبَعْتُمُ الدَّاعِیَ لَکُمْ، سَلَکَ بِکُمْ مِنْهَاجَ الرَّسُولِ، وَ کُفِیتُمْ مَؤُونَةَ الاِعْتِسَافِ(3)، وَ نَبَذْتُمُ الثِّقْلَ آلْفَادِحَ(4) عَنِ آلأَعْنَاقِ).
نکته
همانند بنى اسرائیل ...
امام (علیه السلام) در عبارت یاد شده جمعى از مسلمانان را که از راه حق منحرف شدند و سرگردان گشتند، به قوم بنى اسرائیل تشبیه مى کند که بر اثر لجاجت و تسلیم نشدن در برابر فرمان موسى (علیه السلام) در خصوص جهاد در برابر غاصبان بیت المقدّس، در بیابان «تیه» سرگردان شدند.
جمعى از شارحان نهج البلاغه در این جا روایتى از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) نقل کرده اند