170
وَ مِنَ الْکَلَام لَه علیه السلام
فِی وُجُوبِ اتِّباعِ الحَقِّ عِنْدَ قِیَامِ الحُجَّةِ
کَلَّمَ بِهِ بَعْضَ العَرَبِ وَ قَدْ أرْسَلَهُ قَوْمٌ مِنْ أهْلِ البَصْرَةِ لَمّا قَرُبَ (علیه السلام) مِنْها لِیَعْلَمَ لَهُمْ مِنْهُ حَقِیقَةَ حَالِهِ مَع أصْحَابِ الجَمَلِ لِتَزُولَ الشُّبْهَةُ مِن نُفوسِهِم، فَبَیَّنَ لَهُ (علیه السلام) مِنْ أمْرِهِ مَعَهُمْ مَا عَلِمَ بِه أنَّهُ على الحَقِّ، ثُمّ قالَ لَه: بَایِعْ، فَقالَ: إنِّی رَسُولُ قَوْمٍ، وَ لا أُحْدِثُ حَدَثآ حَتّى أرْجِعَ إلَیْهِم فقالَ:
از سخنان امام (علیه السلام) است
درباره وجوب پیروى از حق به هنگام قیام حجت
این سخن را امام (علیه السلام) براى بعضى از اعراب که فرستاده مردم بصره بودند، بیان فرمود. در آن هنگام که امام (علیه السلام) نزدیک بصره رسید، آن ها کسى را نزد حضرت فرستادند تا حقیقت حال را جویا شود که با اصحاب جمل (طلحه و زبیر و هوادارانش) چگونه رفتار خواهد کرد؟ تا شک و شبهه از آن ها برطرف شود.
امام (علیه السلام) چگونگى رفتار خویش را به گونه اى بیان فرمود که حقانیّت آن حضرت بر آن شخص روشن شد. سپس به او فرمود: «بیعت کن».