این تعبیرات در واقع برگرفته از روایات خود پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) است که بیشتر درباره اهل بیت (علیهم السلام) و به خصوص على (علیه السلام) مى باشد. احادیثى مانند حدیث ثقلین که تمام مسلمین را تا روز قیامت به قرآن و اهل بیت (علیهم السلام) ارجاع مى دهد و حدیث «اَنَا مَدِینَةُ الْعِلْمِ وَ عَلِیٌّ بَابُهَا فَمَنْ اَرَادَ الْعِلْمَ فَلْیَأْتِ الْبَابَ؛ من شهر علمم و على درِ آن است هر کس علم مى خواهد باید از در وارد شود».(1)
جالب این که ابن ابى الحدید هنگامى که به تفسیر این بخش از خطبه مى رسد، مى گوید: آنچه على (علیه السلام) در این خطبه به آن اشاره کرده، تنها ذرّه اى از فضایلى است که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در روایات بسیار درباره آن حضرت بیان فرموده است.
سپس مى افزاید: منظور من در این جا روایاتى که امامیّه در زمینه امامت على (علیه السلام) به آن استدلال کرده اند، نیست، بلکه منظور روایاتى است که بزرگان حدیث اهل سنّت در کتاب هاى خود از فضایل على (علیه السلام) آورده اند و من مختصرى از آن را در این جا مى آورم.(2)
و به دنبال آن بیست و چهار روایت ناب در فضایل آن حضرت نقل مى کند که در بخش نکات به قسمتى از آن ها اشاره خواهد شد (ان شاء الله).
نکته ها
1. تفاوت خودستایى و معرفى خویشتن
گاه افراد بهانه جو مى پرسند: چرا امام (علیه السلام) در این جا به معرفى خویشتن پرداخته و خودستایى مى کند؟ آیا این کار دور از شأن امام (علیه السلام) نیست؟