گفته است، دروغى بزرگ، و اگر بگوید: او را گرامى داشته پس باید بداند که دیگران را (که غرق زینت هاى دنیا هستند) گرامى نداشته است؛ چرا که دنیا را براى آن ها گسترده و از مقرّب ترین افراد به خودش دریغ داشته است؛ بنابراین (کسى که مى خواهد سعادتمند شود) باید به پیامبر خود تأسّى جوید، گام در جاى گام هایش نهد و از هر درى که او داخل شده وارد شود والّا از هلاکت (و گمراهى) ایمن نخواهد بود؛ زیرا خداوند، محمّد (صلی الله علیه و آله) را نشانه قیامت و بشارت دهنده بهشت و بیم دهنده کیفر قرار داده است. او با شکم گرسنه از این جهان رحلت کرد و با سلامت (روح و ایمان) به سراى دیگر وارد شد. او تا آن زمان که از جهان رخت بربست و دعوت حق را اجابت کرد سنگى روى سنگ ننهاد (و خانه محکمى براى خود نساخت) چه منّت بزرگى خدا بر ما نهاده که چنین پیشوا و رهبرى به ما عنایت کرده، تا راه او را بپوییم و قدم در جاى قدم هاى او نهیم. به خدا سوگند! آن قدر این پیراهنم را وصله زدم که از وصله کننده آن شرم دارم، (تا آن جا که) کسى به من گفت: چرا این پیراهن کهنه را دور نمى افکنى؟ گفتم: از من دور شو! صبحگاهان، رهروان شب را ستایش مى کنند! (و فرداى قیامت وضع ما روشن مى شود).
شرح و تفسیر
چرا به پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) تأسّى بجوییم؟
امام (علیه السلام) در این بخش از خطبه، همان مطلب مهمّى را که در بخش هاى قبل در نکوهش دنیا و دنیاپرستان بیان فرمود، از طریق دیگر و با تأکید بیشتر تعقیب مى کند. نخست به صورت یک استدلال منطقى مى فرماید: «در زندگى رسول خدا (صلی الله علیه و آله) امورى است که تو را به بدى ها و عیوب دنیا راهنمایى مى کند؛ چرا که او و نزدیکانش در دنیا گرسنه بودند، و با این که او (در پیشگاه خدا) مقام و منزلتى