عرب و مفهوم آن، چنین است: آن ها که به موقع، سختى ها و ناملایمات را تحمل مى کنند، هنگامى که به مقصد مى رسند از کار خود خشنودند و حمد خدا را به جا مى آورند و دیگران هم آنان را مى ستایند.(1)
نکته
دنیاطلبى
هرقدر در آمار گناهان و برخوردهاى خشونت آمیز اجتماعى بیشتر مطالعه کنیم، هر اندازه پرونده هاى کیفرى و حقوقى را زیر و رو کنیم، به عمق این گفتار پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله) بیشتر پى مى بریم که فرمود: «حُبُّ الدُّنْیَا رَأْسُ کُلِّ خَطِیئَةٍ؛ دنیاپرستى سرچشمه همه گناهان است».
جالب این که این سخن را نه فقط پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) فرمود، بلکه از پیشوایان بزرگ دیگر همچون امام صادق و امام سجاد (علیهما السلام) نیز نقل شده و در حدیثى نقل شده است که پیامبران پیشین نیز بر این مطلب تأکید کردند.(2)
و اگر درست دقّت کنیم عمده ترین مظاهر دنیاپرستى را مى توان در سه چیز خلاصه کرد: حبّ مال، حبّ جاه و حبّ شهوت.
هیچ جامعه اى به فساد کشیده نشد و هیچ جنگى در عالم رخ نداد، مگر