صفحه ٤٣٩

خاموش باش! بگذار من با اصحابم سخن بگویم؛ مگر به تو سفارش نکردم که سخن نگو! مروان خاموش شد و عثمان از منبر فرود آمد.(1)
این تعبیرات نشان مى دهد که عثمان، یا کاملا از اوضاع و احوال بى خبر بود و یا آن قدر به بستگان و خویشاوندانش خوش بین بود که ظلم و ستم هاى آن ها را عین عدالت مى پنداشت و چنان در چنگال آنان اسیر بود که توان تغییر مسیر حوادث را نداشت.