معارف بوک

آدَمَ...)(1) بیان شده به چیزى آلوده نمى سازند و خدا را در حالى ملاقات مى کنند که نور ایمان و اعمال صالح وجودشان را احاطه کرده است. این تعبیر، تأکیدى است بر موضوع حسن عاقبت و این که همه چیز در گروى پایان کار است.
سپس در بخش پایانى، آتش شوق دیدار الطاف پروردگار و نعمت هاى بى شمار او را در آن سراى جاویدان در دل مخاطبان شعله ور مى سازد و مى فرماید: «اى شنونده! اگر قلب خویش را براى رسیدن به آن مناظر زیبا که در آن جاست مشغول کنى، روحت با اشتیاق به سوى آن پر مى کشد و از حضور من به همسایگى اهل قبور خواهى شتافت تا هر چه زودتر به آن نعمت ها دست یابى»؛ (فَلَوْ شَغَلْتَ قَلْبَکَ أَیُّهَا آلْمُسْتَمِعُ بِالْوُصُولِ إِلَى مَا یَهْجُمُ عَلَیْکَ مِنْ تِلْکَ آلْمَنَاظِرِ آلْمُونِقَةِ(2)، لَزَهِقَتْ(3) نَفْسُکَ شَوْقآ إِلَیْهَا، وَ لَتَحَمَّلْتَ مِنْ مَجْلِسِی هذَا إِلَى مُجَاوَرَةِ أَهْلِ آلْقُبُورِ آسْتِعْجَالا بِهَا).
امام (علیه السلام) با این سخن مى خواهد بر این حقیقت تأکید کند که عظمت و زیبایى نعمت هاى بهشتى فراتر از آن است که در بیان بگنجد و اگر انسان، درست به آن بیندیشد، چنان آتش شوق در دلش زبانه مى کشد که گویى مى خواهد بى اختیار به سوى آن پرواز کند؛ همان گونه که در خطبه متّقین نیز با تعبیر دیگرى به آن اشاره فرموده است: «فَاِذَا مَرُّوا بِآیَةٍ فِیهَا تَشْوِیقٌ رَکَنُوا اِلَیْهَا طَمَعآ وَ تَطَلَّعَتْ نُفُوسُهُمْ اِلَیْهَا شَوْقآ؛ هرگاه پرهیزکاران به آیه اى برسند که در آن تشویق (به سوى بهشت) باشد با علاقه فراوان به آن روى مى آورند و روح وجانشان با شوق بسیار به آن مى نگرد».(4)