نفس خود غالب باشد و به دنبال آن بتواند شهوات خود را مهار کند و درپى آن با دیده تیزبین عقل به مسائل بنگرد؛ نه با دیده گمراه کننده شهوات.
جمله هاى چهارگانه اى که در پایان خطبه ذکر شده، هر یک اشاره به نکته مستقلّى دارد. نخست مى فرماید: برنامه هاى سعادت به وسیله قرآن و اولیاى الهى تبیین شده و در جاى جاى مسیر «الى الله» نشانه هاى روشنى نصب شده است؛ جادّه نیز محکم و صاف و خالى از عوامل لغزش است، راه نیز مستقیم وخالى از هرگونه کجى و انحراف است.
منتها چیزى که باقى مى ماند تصمیم و اراده رهروان این راه و پیمودن سریع آن است.
خوشبخت و سعادتمند کسانى هستند که تصمیم گرفتند و این راه را پیمودند؛ به گفته شاعر:
فَطُوبَى لِعَبْدٍ آثَرَ اللهَ رَبَّهُ *** وَ جَادَ بِدُنْیَاهُ لَمَا یَتَوَقَّعُ
«خوشا به حال آنان که خدا را بر همه چیز مقدّم داشتند و از زرق و برق دنیا براى سعادت جاویدان چشم پوشیدند».(1)