صفحه ١٥٧

3. پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «مَنْ سَرَّهُ أَنْ یَحْیَا حَیَاتِی وَ یَمُوتَ مَمَاتِی وَ یَسْکُنَ جَنَّةَ عَدْنٍ الَّتِی غَرَسَها رَبِّی فَلْیُوالِ عَلِیّآ مِنْ بَعْدی وَ لْیُوالِ وَلِیَّهُ وَلْیَقْتَدِ بِالْأئِمَّةِ مِنْ بَعْدی فَإِنَّهُمْ عِتْرَتِی خُلِقُوا مِنْ طِینَتِی وَ رُزِقُوا فَهْمآ وَ عِلْمآ فَوَیْلٌ لِلْمُکَذِّبِینَ مِنْ اُمَّتِی، الْقاطِعِینَ فِیهِمْ صِلَتِی لا اَنَالَهُمُ اللهُ شَفاعَتِی؛ کسى که مسرور مى شود همچون من زندگى کند و همچون من از دنیا برود و ساکن بهشت جاویدانى شود که خداوند آن را غرس کرده، پس باید على را بعد از من دوست بدارد و دوست او را نیز دوست داشته باشد و به امامان پس از من اقتدا کند که آن ها از عترت من هستند؛ از باقى مانده گِل من سرشته شدند و خداوند فهم و دانش به آنان داده است. واى بر کسانى از امّت من که آن ها را تکذیب کرده، با من قطع رحم کنند! خداوند هرگز آن ها را مشمول شفاعت من نکند!».(1)