و بالاخره در هفتمین و هشتمین جمله چنین مى فرماید: «کودنى ناشى از غفلت ها بر تلاش و عزم راسخ آن ها چیره نگردیده و تیرهاى فریب شهوات، همت هاى آن ها را هدف قرار نداده است!»؛ (وَ لا تَعْدُو عَلَى عَزِیمَةِ جِدِّهِم بَلادَةُ الْغَفَلاتِ، وَ لا تَنْتَضِلُ(1) فِی هِمَمِهِمْ خَدَائِعُ الشَّهَوَاتِ).
اساسآ وجود آن ها کانون شهوت و غفلت نیست که گرفتار این سرنوشت خطرناک شوند و ایمان و عشق شان به پروردگار آن قدر قوى و نیرومند است که هرگز در راه طاعت، خسته نمى شوند.
نکته
انسان ها و فرشتگان
در یک جمع بندى کوتاه، هدف امام (علیه السلام) این است که حال فرشتگان الهى را در راه طاعت و بندگى مشخّص کند و با تعبیراتى آمیخته با کنایات و تشبیهاتى توأم با انواع تعبیرات زیبا و دقیق، ابعاد این موضوع را نشان دهد و در واقع درسى براى همه انسان ها باشد که اگر انسان به مقام قرب الهى راه یابد و حلاوت معرفت او را با ذائقه جان بچشد و از جام عشق او سیراب گردد هرگز در مسیر بندگى و طاعت پروردگار، احساس خستگى نمى کند بلکه هر چه پیش تر مى رود جدّى تر و مصمّم تر مى شود و شتاب بیشترى به خود مى گیرد. به گفته شاعر:
ما در پیاله عکس رخ یار دیده ایم *** اى بى خبر ز لذّت شرب مدام ما!
هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق *** ثبت است بر جریده عالم دوام ما!(2)