بخش شانزدهم
عِبَادَ اللَّهِ، أَیْنَ الَّذِینَ عُمِّرُوا فَنَعِمُوا، وَ عُلِّمُوا فَفَهِمُوا، وَ أُنْظِرُوا فَلَهَوْا، وَ سُلِّمُوا فَنَسُوا! أُمْهِلُوا طَوِیلًا، وَ مُنِحُوا جَمِیلًا، وَ حُذِّرُوا أَلِیماً، وَ وُعِدُوا جَسِیماً، [جمیلا]! احْذَرُوا الذُّنُوبَ الْمُوَرِّطَةَ، وَ الْعُیُوبَ الْمُسْخِطَةَ.
ترجمه
اى بندگان خدا! کجا هستند کسانى که عمر طولانى به آن ها داده شد و در ناز و نعمت به سر مى بردند (امّا قدر آن را ندانستند) و آن ها که تعلیم داده شدند و فهمیدند (ولى هرگز به آن عمل نکردند) و کسانى که به آنان مهلت داده شد (تا به اصلاح اعمال خویش بپردازند) ولى به بیهوده کارى پرداختند و آن ها که سلامت نصیبشان شد، ولى این نعمت بزرگ را فراموش کردند (و هیچ گاه شکر آن را به جا نیاوردند)؟ (آرى) به آن ها براى مدّت طولانى مهلت داده شد و نعمت هاى زیبا در اختیارشان قرار گرفت. آنان را از کیفر گناهانشان برحذر داشتند (تا از آن بپرهیزند) و پاداش هاى بزرگ (در برابر اطاعت فرمان خدا) به آن ها وعده داده شد (ولى آن را نیز به فراموشى سپردند) بترسید از گناهانى که انسان را به هلاکت مى افکند! و از عیوبى که موجب خشم پروردگار است!
شرح و تفسیر
کجا رفتند قدرتمندان ناسپاس؟
در این بخش از خطبه، امام (علیه السلام) لحن سخن را تغییر داده و تمامى بندگان خدا را مخاطب ساخته و آن ها را به مطالعه حال پیشینیان و پایان زندگى آنان دعوت مى کند. مى فرماید: «اى بندگان خدا! کجا هستند کسانى که عمر طولانى به آنان