وارد بهشت ساخته، و دعوت کننده را به سبب عمل نکردن به علم خود و پیروى از هوى و هوس ها و آرزوهاى دراز، داخل جهنّم کرده است!».(1)
در حدیث دیگرى از امام صادق (علیه السلام) مى خوانیم که خداوند به داود وحى فرستاد: «لاَتَجْعَلْ بَیْنِی وَ بَیْنَکَ عَالِمآ مَفْتُونآ بِالدُّنْیَا، فَیَصُدَّکَ عَنْ طَرِیقِ مَحَبَّتِی؛ فَإِنَّ أُولَئِکَ قُطَّاعُ طَرِیقِ عِبَادِیَ الْمُرِیدِینَ إِنَّ أَدْنَى مَا أَنَا صَانِعٌ بِهِمْ، أَنْ أَنْزِعَ حَلاوَةَ مُنَاجَاتِی مِنْ قُلُوبِهِمْ؛ در میان من و خودت عالم دنیاپرستى را قرار مده که تو را از راه محبّت من بازمى دارد؛ آن ها راهزنان بندگان من اند! همان بندگانى که قصد مرا دارند؛ کمترین کارى که درباره آن ها انجام مى دهم، این است که لذّت مناجاتم را از دل آن ها برمى کنم».(2)
نشانه این عالم نمایان گمراه در احادیث اسلامى آمده است که مهم ترین آن ها ترک عمل به علم خویش است. همان گونه که در حدیث پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) مى خوانیم: «لاَیَکُونُ الْمَرْءُ عَالِمآ حَتَّى یَکُونَ بِعِلْمِهِ عَامِلاً؛ انسان، عالم نخواهد بود، مگر زمانى که به علم خویش عمل کند».(3)
و نشانه هاى بارز دیگر آن ها گرایش به بدعت ها، و توجیه خلاف کارى ها، و عشق به دنیا، و ادّعاهاى واهى و غرورآمیز است.
2. تفسیر به رأى، دام بزرگ شیطان
یکى از بزرگ ترین موانع راه خداپرستى و حق جویى و حق طلبى، «تفسیر به رأى» است. کارى که ارزش تمام آیات و روایات اصیل را از میان مى برد و آن را به بازیچه اى براى توجیه هوس ها و مقاصد سوء گمراهان تبدیل مى کند.