درون و چه از بیرون، چه روانى و چه جسمانى، چه حوادث فردى و چه اجتماعى، رشته عمر آدمى را پاره مى کند و به همین دلیل، هیچ کس نمى تواند به حیاتِ خود ـ حتّى براى یک روز و یک ساعتِ آینده ـ صددرصد امیدوار باشد!
امّا چرا با این همه، باز امام (علیه السلام) مى فرماید: «باقى ماندگان از گناه بازنمى ایستند»؛ (لاَیَرْعَوِی آلْبَاقُونَ آجْتِرَامآ).
این نیست مگر به دلیل غفلت و بى خبرى و وسوسه هاى نفس امّاره و شیاطین که بر وجود انسان ها چیره مى شوند و بر چشم بصیرتشان پرده مى افکنند؛ همچون مرغان بى خبرى که دانه ها را مى بینند، ولى دام صیّاد را در کنار آن نمى بینند و به دام مى افتند.
نکته
ناپایدارى این جهان
درباره ناپایدارى و بى وفایى و زودگذر بودن دنیا، هم در آیات قرآن و هم در روایات اسلامى، سخن بسیار آمده است. قرآن در تشبیه جالبى زندگى دنیا را به بارانى تشبیه مى کند که از آسمان نازل مى شود و گیاهان رنگارنگ و پرطراوت و زیبا از آن مى روید، امّا چند صباحى که گذشت، سیر نزولى آن ها شروع مى شود، آب و رنگ خود را از دست مى دهند و پژمرده و خشکیده مى شوند و تندبادِ خزان، آن ها را به هر سو پراکنده مى سازد: (وَ اضْرِبْ لَهُمْ مَّثَلَ الْحَیوةِ الدُّنْیَا کَمَاءٍ أَنْزَلْنَاهُ مِنَ السَّمَاءِ فَاخْتَلَطَ بِهِ نَبَاتُ الْأَرْضِ فَأَصْبَحَ هَشِیماً تَذْرُوهُ الرِّیَاحُ وَ کَانَ اللّهُ عَلَى کُلِّ شَىْءٍ مُقْتَدِرآ)؛ «(اى پیامبر!) زندگى دنیا را براى آنان به آبى تشبیه کن که از آسمان فرو مى فرستیم؛ و به وسیله آن، گیاهان زمین (سرسبز مى شود و) درهم فرو مى رود. اما بعد از مدتى مى خشکد؛ و بادها آن را به هرسو پراکنده مى کند؛ و خداوند بر همه چیز تواناست».(1)