بخش یازدهم
ثُمَّ خَلَقَ سُبْحَانَهُ لِإِسْکَانِ سَمواتِهِ، وَ عِمَارَةِ الصَّفِیحِ الْأَعْلَى مِنْ مَلَکُوتِهِ، خَلْقاً بَدِیعاً مِنْ مَلَائِکَتِهِ، وَ مَلَأَ بِهِمْ فُرُوجَ فِجَاجِهَا، وَ حَشَا بِهِمْ فُتُوقَ أَجْوَائِهَا، وَ بَیْنَ فَجَوَاتِ تِلْکَ الْفُرُوجِ زَجَلُ الْمُسَبِّحِینَ مِنْهُمْ فِی حَظَائِرِ الْقُدُسِ، وَ سُتُرَاتِ الْحُجُبِ، وَ سُرَادِقَاتِ الْمَجْدِ، وَ وَرَاءَ ذَلِکَ الرَّجِیجِ الَّذِی تَسْتَکُّ مِنْهُ الْأَسْمَاعُ سُبُحَاتُ نُورٍ تَرْدَعُ الْأَبْصَارَ عَنْ بُلُوغِهَا، فَتَقِفُ خَاسِئَةً عَلَى حُدُودِهَا.
ترجمه
سپس خداوند سبحان براى سکونت در آسمانها و آباد ساختن آن ها (با عبادت و نیایش) در بالاترین صفحه ملکوت خود، مخلوقاتى بدیع از فرشتگان آفرید؛ تمام فواصل آسمان ها را با آن ها پر کرد و فضاى میان آن ها را از وجود فرشتگان مالامال ساخت. (به گونه اى که) صداى تسبیح آن ها، فاصله هاى آسمانها را پر کرده و در بارگاه قدس و درون حجاب ها و سراپرده هاى مجد و عظمت، طنین انداز است، و در ماوراى زلزله و غوغاى تسبیح آنان ـ که گوش ها از آن کر مى شود ـ شعاع هاى خیره کننده نور، چشم ها را از دیدن بازمى دارد و در محدوده خود متوقّف مى سازد.
شرح و تفسیر
آفرینش فرشتگان
در این بخش از خطبه، امام (علیه السلام) به آفرینش فرشتگان و مسئولیت هاى مختلفى