بخش پنجم
عِبَادَ اللَّهِ، إِنَّ أَنْصَحَ النَّاسِ لِنَفْسِهِ أَطْوَعُهُمْ لِرَبِّهِ؛ وَ إِنَّ أَغَشَّهُمْ لِنَفْسِهِ أَعْصَاهُمْ لِرَبِّهِ؛ وَ الْمَغْبُونُ مَنْ غَبَنَ نَفْسَهُ، وَ الْمَغْبُوطُ مَنْ سَلِمَ لَهُ دِینُهُ، «وَ السَّعِیدُ مَنْ وُعِظَ بِغَیْرِهِ». وَ الشَّقِیُّ مَنِ انْخَدَعَ لِهَوَاهُ وَ غُرُورِهِ.
ترجمه
اى بندگان خدا! آن ها که خالصانه تر و خیرخواهانه تر، با خود برخورد مى کنند، از همه در برابر پروردگار مطیع ترند و کسى که از همه بیشتر خود را مى فریبد، از همه بیشتر مرتکب معصیت پروردگار مى شود و مغبون واقعى کسى است که خویشتن را مغبون سازد و کسى مورد غبطه خواهد بود که دینش سالم بماند و سعادتمند آن کس است که از سرنوشت دیگران پند و اندرز گیرد و شقاوتمند و محروم از سعادت، کسى است که فریب هوى و هوس و غرور خویش را بخورد.
شرح و تفسیر
سعادتمند کیست؟
امام (علیه السلام) در ادامه این خطبه، پس از هشدارهایى که درباره شیوه هاى نفوذ شیطان در آدمى داد، در شش جمله کوتاه و پرمعنا دستورالعمل هایى درباره آن هشدارها بیان مى کند و آن را کامل تر مى سازد.
نخست مى فرماید: «اى بندگان خدا! آن ها که خالصانه تر و خیرخواهانه تر با خود برخورد مى کنند، از همه در برابر پروردگار مطیع ترند»؛ (عِبَادَاللَّهِ! إِنَّ أَنْصَحَ النَّاسِ لِنَفْسِهِ أَطْوَعُهُمْ لِرَبِّهِ).