إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِى جَنَّات وَ نَهَر، فِى مَقْعَدِ صِدْق عِنْدَ مَلِيك مُقْتَدِر(1)؛ يقيناً پرهيزكاران در باغ ها و نهرهاى بهشتى جاى دارند، در جايگاه صدق نزد خداوند مالك مقتدر.
وُجُوهٌ يَوْمَئِذ نَاضِرَةٌ، إِلى رَبِّهَا نَاظِرَةٌ(2)؛ در آن روز چهره هايى شاداب و مسرور است، و به پروردگارش مى‌نگرد.
فرجام پيمان شكنى با خداوند
در مقابل، كسانى كه دل به زينت هاى دنيا باخته، محبت ديگران را بر محبت خدا ترجيح داده‌اند و اشتياقى به رحمت او ندارند، به عذاب دردناك بى پايانى مبتلا و از ديدار محبوب فطرى خويش محروم خواهند شد؛ چنان كه خداوند مى‌فرمايد:
إِنَّ الَّذِينَ لاََيَرْجُونَ لِقَاءَنَا وَ رَضُوا بِالْحَيَوةِ الدُّنْيَا وَ اطْمَأَنُّوا بِهَا وَالَّذِينَ هُمْ عَنْ ءَايَاتِنَا غَافِلُونَ. أُولئِكَ مَأَوَاهُمُ النَّارُ بِمَا كَانوا يَكْسِبُونَ(3)؛
كسانى كه انتظار ملاقات ما را ندارند (و در انديشه آخرت نيستند) و به زندگى دنيا خرسندند و بدان دل بسته‌اند، و آن‌ها كه از آيات ما غافلند؛ ايشان جايگاه شان آتش است، به جهت كارهايى كه انجام مى‌دادند.
درجاى ديگر، خداوند متعال در توبيخ و تهديد كسانى كه دل بستگى هاى دنيوى را بر محبت به خداوند و پيامبرش و انجام وظايف الهى ترجيح مى‌دهند مى‌فرمايد:
قُلْ إِنْ كَانَ ءَابَاؤُكُمْ وَ أَبْنَاؤُكُمْ وَ إِخَوانُكُمْ وَ أَزْوَاجُكُمْ وَ عَشِيرَتُكُمْ وَ أَمْوَالٌ اقْتَرَفْتُمُوهَا وَ تِجَارَةٌ تَخْشَوْنَ كِسَادَهَا وَ مَسَاكِنَ تَرْضَوْنَهَا أَحَبَّ إِلَيْكُمْ مِنَ اللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ جِهَاد فىِ سَبِيلِهِ فَتَرَبَّصُوا حَتّى يَأْتِىَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ...(4)؛