قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِى يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ...(1)؛ بگو: «اگر خدا را دوست مى‌داريد، از من پيروى كنيد تا خدا (نيز) شما را دوست بدارد.
يَهْدِى بِهِ اللَّهُ مَنِ اتَّبَعَ رِضْوَانَهُ سُبُلَ السَّلاَمِ وَ يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلىَ النُّورِ بِإِذْنِهِ وَ يَهْدِيهِم إِلىَ صِرَاط مُسْتَقِيم(2)؛
خداوند به وسيله آن (قرآن) كسى را كه دنبال خشنودى او باشد به راه هاى بى خطر راه نمايى مى‌كند و به فرمان خود ايشان را از تاريكى ها به سوى نور بيرون مى‌آورد و به راهى راست رهنمون مى‌گردد.
وَ مَنْ يُسْلِمْ وَجْهَهُ إِلىَ اللَّهِ وَ هُوَ مُحْسِنٌ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقى...(3)؛ و كسى كه خود را تسليم خدا كند در حالى كه نيكوكار باشد، به دستگيره محكمى چنگ زده (و به تكيه گاه مطمئنى تكيه كرده است.)
فَأَمَّا الَّذِينَ ءَامَنُوا بِاللَّهِ وَاعْتَصَمُوا بِهِ فَسَيُدْخِلُهُمْ فِى رَحْمَة مِنْهُ وَ فَضْل وَ يَهْدِيهِمْ إِلَيْهِ صِرَاطاً مُسْتَقِيماً(4)؛ اما كسانى كه به خدا ايمان آوردند و به آن (كتاب آسمانى) چنگ زدند، بزودى همه را در رحمت و فضل خود وارد خواهد ساخت و در راه راستى به سوى خويش هدايت مى‌كند.
چنين كسانى سرانجام به جوار رحمت و مقام قرب الهى و به ديدار و وصال محبوب خويش نايل مى‌شوند:
يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِى إِلى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً، فَادْخُلِى في عِبَادِى، وَادْخُلِى جَنَّتىِ(5)؛ تو‌اى روح آرام يافته، به سوى پروردگارت بازگرد در حالى كه هم تو از او خشنودى و هم او از تو خشنود است. پس در (زمره) بندگانم در آى و به بهشتم وارد شو.