صفحه ٥٦٨

سرانجام در هفتمین و آخرین توصیف مى فرماید: «و (سرانجام) وسوسه ها در وجودشان راه نیافته، تا شک و تردید ناشى از آن، بر فکرشان چیره شود»؛ (وَ لَمْ تَطْمَعْ فِیهِمُ الْوَسَاوِسُ فَتَقْتَرِعَ(1) بِرَیْنِهَا(2)، عَلى فِکْرِهمْ).
آنچه از مجموعه صفات مذکور استفاده مى شود این است که فرشتگان وحى، کمترین اشتباه و خطا و شک و تردید و سستى و تقصیر در وجودشان راه ندارد؛ بلکه امانت در وحى الهى را کاملا رعایت کرده و از راه هاى روشنى که براى آن ها مشخص شده است، در نخستین فرصت به انبیا ابلاغ مى کنند.
در ضمن، این کلام شریف پیامى براى همه انسان ها ـ به خصوص مبلّغان دینى و نویسندگان اسلامى ـ دارد، که براى ابلاغ صحیح دعوت انبیا، به مردم، نهایت دقّت، امانت، ایمان، استقامت و دورى از هرگونه وسوسه و شک و تردید و حقد و حسد لازم است.

1- «تقترع» از ریشه «قَرْع» به معناى کوبیدن و در این جا به معناى چیره شدن است.
1- «رَیْن» به معناى چرک و زنگار است و گاه در مورد حجاب هایى که بر فکر و قلب انسان مى افتد، اطلاق مى شود و در جمله بالا به همین معناست.