معارف بوک

همانند نور آفتاب است) به آن اشاره فرموده و آن، رسیدن به مقام یقین است که البته مراتبى دارد که در «قرآن مجید» تحت عنوان «علم الیقین» و «عین الیقین» و «حقّ الیقین» به آن اشاره شده است و آخرین مرحله آن (حقّ الیقین) همان مرحله شهود کامل است که انسان، جهان غیب را همچون نور آفتاب ببیند و به مرحله «لَوْ کُشِفَ الْغِطَاءُ مَا ازْدَدْتُ یَقِینآ؛ اگر پرده ها کنار برود، چیزى بر ایمان من افزوده نمى شود»(1)، برسد.
در حدیثى از پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله) مى خوانیم: «أَلا إِنَّ النَّاسَ لَمْ یُعْطَوْا فِی الدُّنْیَا شَیْئآ خَیْرآ مِنَ الْیَقِینِ وَ الْعَافِیَةِ، فَاسْئَلُوهُمَا اللّهَ؛ آگاه باشید! که چیزى بهتر از یقین و سلامتى به انسان ها داده نشده است؛ پس شما این دو را از خدا بخواهید! (که همه سعادت ها در آن نهفته شده است)».(2)
امیرمؤمنان على (علیه السلام) مى فرماید: «مَا أَعْظَمَ سَعَادَةَ مَنْ بُوشِرَ قَلْبُهُ بِبَرْدِ الْیَقِینِ؛ چه بزرگ است سعادت کسى که قلبش با یقین در تماس است».(3)
بدیهى است که براى رسیدن به این مقام والا، انسان باید راه طولانى پر فراز و نشیبى را بپیماید و تقواى الهى در حدّ بالا داشته باشد و پیوسته به خودسازى ادامه دهد و دست به دامان اولیاءاللّه بزند و آن ها را در پیشگاه حقّ، به شفاعت بطلبد و پیوسته با زبان حال، یا زبان قال، این جمله هاى دعاى شعبانیّه را تکرار کند: «إِلهِی هَبْ لِی کَمَالَ الِانْقِطَاعِ إِلَیْکَ، وَ أَنِرْ أبْصَارَ قُلُوبِنَا بِضِیَاءِ نَظَرِهَا إِلَیْکَ، حَتَّى تَخْرِقَ أَبْصَارُ الْقُلُوبِ حُجُبَ النُّورِ، فَتَصِلَ إِلَى مَعْدِنِ الْعَظَمَةِ، وَ تَصِیرَ أَرْوَاحُنَا مُعَلَّقَةً بِعِزِّ قُدْسِکَ؛ خداوندا! کمال انقطاع به درگاهت را به من ببخش و دیده دل هاى ما را به تابش نظرش بر تو روشن کن، تا دیده هاى قلوب،