بخواهند، به ايشان وعده دادند، حقيقتى كه در جاى جاى قرآن مورد اشاره و تأكيد قرار گرفته؛ از جمله:
1ـ لَهُمْ مَا يَشَاءُونَ عِنْدَ رَبِّهِمْ ذلِكَ جَزَاءُ الْمُحْسِنيِنَ(1)؛ هر چه بخواهند نزد پروردگارشان دارند، اين پاداش نيكوكاران است.
2ـ وَ فِيهَا مَا تَشْتَهِيهِ الاَْنْفُسُ وَ تَلَذُّ اْلأُعْيُنُ(2)؛ و در آن (بهشت) است هر چه دل ها بخواهد و چشم ها از آن لذّت برد.
3ـ فَلاَ تَعلَمُ نَفْسٌ مَا أُخْفِىَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِ أَعْيُن...(3)؛ اما هيچ كس نمى‌داند چه چيز از روشنى چشم ها (ثواب ها) براى ايشان نهفته (اندوخته) شده.
4ـ لَهُمْ مَا يَشَاءُونَ فِيهَا وَ لَدَيْنَا مَزِيدٌ(4)؛ هر چه بخواهند در آنجا (بهشت) براى آن‌هاهست و نزد ما فزون‌تر از آن است.
5ـ وَ قَالُوا الْحَمْدُلِلَّهِ الَّذِى صَدَقَنَا وَعْدَهُ وَ أَوْرَثَنَا اْلأَرْضَ نَتَبَوَّأُ مِنَ الْجَنَّةِ حَيْثُ نَشَاءُ(5)؛ و گويند: «ستايش خداى را كه به وعده خويش درباره ما وفا كرد و ما را وارث زمين (بهشت) قرار داد كه از بهشت هر جا كه خواهيم جاى گيريم.
امتياز اساسى دعوت پيامبران بر دعوت ساير مصلحان ـ كه بيشتر بر پايه زندگى دنيوى مردم صورت مى‌پذيرفته، مثل دعوت به مبارزه با ظلم و احقاق حقوق مردم و اجراى عدالت ـ يادآور همين نكته است كه اين زندگى محدود و زودگذر آخرين منزل گاه انسان نيست، بلكه مقدمه‌اى براى كسب سعادت ابدى و پلى براى رسيدن به جهان جاودان آخرت مى‌باشد؛ چنان كه قرآن مى‌فرمايد: بَلْ تُؤْثِروُنَ الْحَيَوةَ الدُّنْيَا، وَ اْلأَخِرَةُ خَيْرٌ وَ أَبْقى، إِنَّ هَذَا لَفِى الصُّحُفِ اْلأُولَى؛ صُحُفِ إِبْرَاهِيمَ وَ مُوسَى(6)؛ بلكه شما زندگى دنيا را بر مى‌گزينيد، در حالى كه آخرت بهتر و پايدارتر