بسم‌الله‌الرحمن‌الرحيم
آفت غفلت از فقر ذاتي انسان
اگر انسان بتواند «خود» را به‌درستي، ارزيابي كند و به طور صحيح بشناسد، معناي بسياري از حقايق و دستوراتي كه دين مطرح نموده است برايش مشخص مي‌شود. اين روايت مکرراً از معصوم به ما رسيده است كه: «مَنْ عَرَفَ نَفْسَه فَقَدْ عَرَفَ رَبَّه»؛(1) هركس «خود» را بشناسد، خدايش را شناخته است، پس ما مي‌توانيم از راه «خود» شناسي ، به خداشناسي مطمئني دست يابيم و از اين طريق حقيقتِ «توحيد»، «نبوت»، « معاد» و «امامت» را در جان خود روشن كنيم.
بحث اين جلسه درباره‌ي پوچي و اضطراب و دلايل وجود آن‌ها در انسان است.
گاهي انسان در «خود» احساس پوچي و اضطراب مي‌كند. در چنين حالي اگر انسان علت آن را بداند مي‌تواند آن را رفع كند وگرنه براي فرار از آن خود را سرگرم و مشغول چيزهاي ديگري ساخته، از سرابي به سرابي و از دردي به دردي ديگر پناه مي‌برد و از درد دروني و درمان صحيح آن غافل