بسم الله الرحمن الرحيم
فطرت؛ سرماية درون
صحبت ما در اين جلسات پيرامون اين مطلب است كه اگر كسي «خودِ» راستينش را بشناسد خالقش را نيز خواهد شناخت و در واقع شناخت «خود» راه آشتي با «خالقِ خود» است.
در جلسه قبل بحث به اين‌جا رسيد كه گفتيم هر چه «روح» انسان از طريق بندگي خدا ارتباط بيشتري با امور معنوي داشته باشد، کم‌تر گرفتار اضطراب‌ها و سوال‌هاي آزاردهنده مي‌شود. ولي يک سؤال باقي مي‌ماند که اگر كسي بخواهد به نشاط بيشتري برسد چه بايد بكند و چگونه انسان مي‌تواند به آرامشي كه به دنبال آن است دست يابد؟
براي جواب اين سؤال ابتدا بايد متوجه شويم همة انسان‌ها در «روحشان» داراي سرمايه‌اي به نام فطرت هستند و لذا اگر از آن سرمايه درست استفاده كنند و بتوانند با فطرت خود کنار بيايند، به آرامش و نشاط حقيقي دست مي‌يابند.
در اين بحث مي‌خواهيم عرض کنيم در واقع، همه حقيقت در درون «خود» انسان است اما او از آن غفلت مي‌كند. حضرت علي علیه السلام مي‌فرمايند:
اَتَزْعَمُ اَنَّكَ جِرْمٌ صَغيرٌ وَ فيِكَ انْطَوَي الْعالَمُ الاَكْبَرُ