انتخاب را كه انتخاب ديندارى است، در زندگى خود رقم مى زدند و در آن حال افق نگاه آن ها از محدوده ى تاريخ دنياى حسّى بالاتر مى آمد.
عنايت داشته باشيد كه در سراسر بحث هايى كه گذشت يك نكته مورد تأكيد بود، و آن عبارت بود از راز سقوط تمدن هاى گذشته، و به همين جهت تمام فكر خود را متوجه آيه ى فوق مى كرديم و از پايگاه آن آيه به عالم و آدم مى نگريستيم و از سخنان جناب آقاى رنه گنون شاهد مى آورديم، تا هرچه بيشتر به افقى كه آيه براى ما مى گشايد نزديك شويم. علت تكرار آيه در هر جلسه به اين جهت است كه از طريق اين آيه مى توان راز پايدارى و عدم پايدارى ملت ها و اقوام را در گذشته و حال و آينده به دست آورد.
آفت كمّيت گرائى صرف
قرآن راز فرو افتادن در بحران و اضمحلال امت هاى گذشته را چنين تبيين مى نمايد كه: «يعْلَمُونَ ظَاهِرًا مِّنَ الْحَياةِ الدُّنْيا وَهُمْ عَنِ الْآخِرَةِ هُمْ غَافِلُونَ»؛ «1» از زندگى دنيا فقط ظاهرى را مى شناسند و از آخرت خود غافلند.
گاهى ملت ها دچار بينش انحرافى مى شوند كه ناخودآگاه تحت تأثير آن بينش غلط به سوى اضمحلال خود قدم برمى دارند و نظام جامعه و خانواده شان را متلاشى مى كنند، در آن حال از آنچه به دنبال آن هستند ناكام مى شوند. خداوند در قرآن مى فرمايد: به فرعون و هامان و