بِالْفِكْرَةِ الْمُتَخَلِّي بِالصَّبْرِ الْمُسَاهِرَ بِالصَّلَاةِ»؛ «1» خداوند دوست دارد كسى را كه بدون جدال با جامعه معاشرت كند، و در خلوت خود اهل تفكر باشد و آراسته به صبر و شكيبائى باشد و شب ها بيدارى بكشد و نماز بگذارد.
امام رضا (ع) مى فرمايند: «طُوبَي لِمَنْ كَانَ صَمْتُهُ فِكْراً وَ نَظَرُهُ عَبَراً وَ كَلَامُهُ ذِكْراً وَ وَسِعَهُ بَيتُهُ وَ بَكَي عَلَي خَطِيئَتِهِ وَ سَلِمَ النَّاسُ مِنْ لِسَانِهِ وَ يدِه»؛ «2» خوشا به حال آن كس كه سكوتش از روى فكر، و نظرش عبرت، و كلامش ذكر خدا باشد، در خانه اش جاى گيرد و بر گناهانش گريه كند و مردم از زبان و دست او در آسايش باشند.
تاريخ از سجده هاى طولانى حضرت اميرالمومنين (ع) و پيامبر اكرم (ص) خبر مى دهد. امام صادق (ع) ساعت ها به دور كعبه طواف مى كردند و يك ذكر را تكرار مى كردند، و از اين طريق حضور قلب مباركشان را در محضر حق حفظ مى كردند. زيرا اصلاح قلب كُلِّ عمل است و عملِ منهاى اصلاح قلب، سرگردانى است. در حالى كه تمدن غربى سراسر عملِ منهاى اصلاحِ قلب است. و ملاحظه مى فرماييد كه چه بسيار جوانان ما با پذيرفتن اين فرهنگ ايمان خود را از دست مى دهند و دنياگرا و دنياپرست مى شوند. اين ها به خاطر اين است كه فراموش كرده ايم ما آمده ايم در اين جهان تا خود را تغيير دهيم و شايسته ى قرب الهى گردانيم، نه اين كه جهان را تغيير و هوسمان را جواب دهيم.