اهميت و جايگاه نماز
از قرآن و روايات و همچنين برهان هاى عقلى استفاده مى‌شود كه هدف نهايى از آفرينش انسان، تكامل روحى و معنوى و رسيدن به مقامى است كه قرب به خداوند متعال ناميده مى‌شود، و انسان با انجام دادن اعمال اختيارى مى‌تواند به اين مقام والا برسد. اعمال اختيارى در صورتى كه موجب نزديك شدن به قرب الهى باشند «عبادت» ناميده مى‌شوند. در اين باره قرآن كريم مى‌فرمايد:«وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الاِْنْسَ إِلاّ لِيَعْبُدُونِ؛(1) و جنّيان و آدميان را نيافريدم مگر براى اينكه مرا بپرستند».
عبادات را مى‌توان به دو دسته تقسيم كرد: برخى از آنها فقط براى اظهار بندگى به پيشگاه الهى صورت مى‌گيرند. قوام اين گونه اعمال (نظير نماز و روزه) به قصد قربت مى‌باشد و بدون آن، ماهيتشان تحقق نمى‌يابد. دسته دوم، اعمال ديگرى است كه با هدف خاصى انجام مى‌شوند و اگر مورد رضايت خداوند باشند و با قصد قربت تحقق يابند، عبادت به شمار مى‌آيند. بنابراين شرط اساسى در عبادت بودن يك عمل، قصد قربت است و هر قدر نسبت به آن اهتمام ورزيم، ارتباط نزديك ترى بين ما و خداوند برقرار مى‌گردد و از جنبه معنوى، به خداوند نزديك‌تر مى‌شويم.
از روايات اهل بيت(عليهم السلام) استفاده مى‌شود كه نماز، عبادت برتر است و خداوند متعال همه پيامبران و اوليا را به آن سفارش كرده است و اين امر از
به سوی تو
جلسه اول: نماز جلوه‌اى از معرفت خدا