را فراهم آورند، و هر كسى از توفيق توسل به ايشان برخوردار نمى‌شود. با توفيق و عنايت الهى است كه انسان مى‌تواند به اين معرفت دست يابد و از فيض توسل به معصومان(عليهم السلام) بهره ببرد. ما با عنايت خداوند به مقام محبت به اهل بيت(عليهم السلام)و درك محدودى از مقام آنان نايل شده ايم؛ اما با توجه به گناهان و آلودگى هايى كه دلمان را فرا گرفته و وسوسه هاى شيطانى كه لحظه‌اى ما را به حال خود نمى‌گذارد، اطمينان نداريم كه همين معرفت نيز برايمان باقى بماند. پس بايد از خداوند بخواهيم كه ما را از اين معرفت محروم نكند؛ چنان كه در دعا آمده است: «أَنْتَ مَنَنْتَ عَلَيَّ بِمَعْرِفَتِهِمْ فَاخْتِمْ لي بِطاعَتِهِمْ وَ مَعْرِفَتِهِمْ وَ وِلايَتِهِمْ فِإِنَّها السَّعادَةُ فَاخْتِمْ لي بِها فَإِنَّكَ عَلى كُلِّ شَيْء قَدِيرٌ؛(62) تو با معرفتشان بر من منت نهادى، پس سرانجام مرا به طاعت و معرفت و ولايتشان ختم گردان؛ زيرا كه آن سعادت است، و زندگى مرا بدان پايان رسان؛ زيرا تو بر هر چيزى توانايى».
نگاهى اجمالى به مراتب نيت
يكى از واجبات نماز نيت است. از جهت فقهى ـ چنان كه در رساله هاى عمليه نوشته‌اند ـ انسان بايد در نماز نيت كند؛ يعنى هم نوع نماز را در نظر داشته باشد و هم قصد قربت كند و نمازش را فقط براى خدا بخواند. البته لازم نيست كه انسان نيت را به زبان آورد و حتى لازم نيست كه آن را در ذهن خود بگذراند، بلكه همان طور كه انسان هر كارى را با قصدى انجام مى‌دهد، در نماز نيز لازم است كه نيت داشته باشد كه اگر از او بپرسند چه مى‌كنى، بداند كه براى خدا نماز مى‌خواند.