قطعيات اسلام به شمار مى‌رود. در قرآن نيز آمده است كه خداوند به حضرت موسى(عليه السلام)وحى فرمود: «وَ أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِكْرِي؛(2) و براى ياد من نماز را برپادار». حضرت عيسى(عليه السلام) نيز در گهواره اين سفارش خداوند را يادآور شد: «وَ أَوْصانِي بِالصَّلاةِ وَ الزَّكاةِ ما دُمْتُ حَيًّا؛(3) و تا زنده‌ام مرا به نماز و زكات سفارش كرده است».
اهميت نماز تا به حدى است كه قبولى عبادات ديگر به قبولى آن بستگى دارد و اگر نماز مورد قبول درگاه الهى قرار نگيرد، بقيه عبادات نيز قبول نخواهد شد. امام صادق(عليه السلام)مى فرمايند: «انَّ أَوَّلَ مَا يُحاسَبُ بِهِ العَبْدُ الصَّلوةُ فَإِنْ قُبِلَتْ قُبِلَ مَا سِوَاهَا؛(4) اولين چيزى كه بنده درباره آن حساب رسى مى‌شود، نماز است؛ پس اگر پذيرفته شد، بقيه اعمال نيز پذيرفته خواهد شد».
ارتباط بين قبولى نماز و قبولى عبادات ديگر به توضيحى نياز دارد كه فعلا در صدد بيان آن نيستيم. منظور ما اين است كه بهترين راه رسيدن به قرب خداوند و نايل شدن به سعادت ابدى، نماز است؛ از اين رو بايد در انجام دادن آن اهتمام جدّى داشت.
توجه به اين نكته ضرورى است كه نماز ويژگى هايى دارد كه به ظاهر شريعت مربوط مى‌شود و رعايت آنها براى انجام دادن نمازِ صحيح لازم است؛ اما آنچه باعث تقرب حقيقى به خداوند مى‌شود، روح نماز و توجه دل به خداوند است. به عبارت ديگر، انسان از راه دل با خداوند ارتباط برقرار مى‌كند، نه از طريق شكل رفتار. بنابراين براى استفاده بهتر و شايسته‌تر از نماز، بايد
به سوی تو
جلسه اول: نماز جلوه‌اى از معرفت خدا