معارف بوک

عظمت ياد خدا
وقتى خداوند به بنده ناچيز، گنه كار و سيه روى خود اجازه مى‌دهد كه در پيشگاه او بايستد و سخن بگويد و حتى كلامش را نازل مى‌كند و به بنده خود مى‌آموزد كه با آن با پروردگار خويش گفتوگو كند، او را رهين بزرگ ترين لطف خود ساخته است. اگر انسان اهميت اين لطف الهى را درك كند، سزاوار است براى هر كلمه‌اى كه در هنگام نماز مى‌گويد، هزاران بار خداى را شكر گويد؛ چه رسد كه در قبال اداى نماز، از خداوند انتظار پاداش نيز داشته باشد. وقتى به كسى اجازه حضور در پيشگاه شخصيت بزرگى را مى‌دهند، آن را افتخار بزرگى براى خود مى‌شمرد. حال چه افتخارى بزرگ‌تر از اينكه به محضر خداوند بار يابد؟
نمازگزاران واقعى كه حقيقت عبادت و نماز را مى‌شناسند، حضور و عرض ادب در پيشگاه خداوند و تلاوت آيات الهى و سخن گفتن با معبود خويش را بالاترين توفيق براى خود مى‌دانند و در مقام سپاس از اين توفيق بزرگ، هر چيزى جز خدا را فراموش مى‌كنند و درخواست از خدا را عيب مى‌شمرند. آنان خوب مى‌دانند كه خداوند به هر كسى اين توفيق را عنايت نمى‌كند كه ياد و كلام او را بلند آوازه سازد و پيوسته محيط و خانه خويش را با كلام الهى بيارايد: «فِي بُيُوت أَذِنَ اللهُ أَنْ تُرْفَعَ وَ يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فِيها بِالْغُدُوِّ وَ الاْصالِ. رِجالٌ لا تُلْهِيهِمْ تِجارَةٌ وَ لا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللهِ وَ إِقامِ