صفحه ٦٨

درگاه خداوند رانده شد و در زمره كافران و صدرنشين جهنم شد و ديگران با گمراهى هاى او وارد جهنم مى‌شوند. او با اينكه به خالقيت و ربوبيت تكوينى خداوند اعتقاد داشت؛ اما به جهت طغيان در برابر خداوند، پست ترين و طغيان پيشه ترين گنه كاران است. همچنان كه بايد به خدا ايمان مطلق داشت، بايد به رسالت همه رسولان الهى به طور مطلق ايمان آورد. اگر كسى يكى از 124 هزار پيامبر را انكار كند، به مثابه آن است كه همه پيامبران را انكار كرده است؛ زيرا اگر عده‌اى از پيامبران را نه از روى خواست دل، بلكه بدان جهت كه پيامبران خدا هستند قبول دارد، بايد بقيه را نيز قبول داشته باشد و فرقى بين آنان نگذارد.
 
 ضرورت پذيرش مطلق شريعت پيامبر
چنان كه گفتيم، قرآن به صراحت مى‌گويد كسى كه يكى از پيامبران خدا را قبول نداشته باشد و منكر شود، كافر واقعى است و از بهشت محروم مى‌گردد؛ چون انكار او به منزله انكار همه پيامبران است. همچنين كسى كه شريعتى را پذيرفته، بايد به همه قوانين، مقررات و آموزه هاى آن ملتزم شود و اگر كسى برخى از احكامى را كه پيامبر(صلى الله عليه وآله) آورده نپذيرد، مجموعه شريعت ايشان را نپذيرفته و انكار كرده است. او اگر ساير احكام شريعت رسول خدا(صلى الله عليه وآله) را بدان جهت كه احكام خداست پذيرفته، بايد بقيه را نيز قبول كند؛ چون آنها نيز از سوى خداوند فرستاده شده‌اند و نمى‌توان بين احكام الهى تفكيك قائل شد. در روايات از برخى بدگويى و نكوهش شده است و آنان بدتر از كفار قلمداد شده‌اند، بدان سبب كه از حكم خدا آگاهى داشتند؛ به دليل ناسازگارى با خواسته دلشان، در باطن آن را نپذيرفتند و انكار كردند.
البته كسى كه حكم خدا را نمى‌داند و در آن ترديد دارد و امر بر او مشتبه