ترسيم مى‌كند، و با استفاده از راهكارها، زمينه ها و توفيقاتى كه نصيب ما مى‌شود، مى‌توانيم به كمال واقعى انسانى و سعادت جاودانى نايل شويم. در اين صورت ترديدى باقى نمى‌ماند كه بايد با خداوند انس پيدا كنيم و با همه وجود به او عشق بورزيم و امورمان را به او واگذاريم و در اطاعت از او كوتاهى نكنيم. اينجاست كه لطف خاص الهى رفيق راه مى‌شود و هر قدر توجه ما به خدا و درك مقام بندگى او فزونى گيرد، لطف خداوند بيشتر مى‌شود و بهره ما از رحمت رحيميه الهى افزايش مى‌يابد، و صد البته كه عنايت و توفيقات و پاداش الهى فزون‌تر از رفتار شايسته‌اى است كه از ما سر مى‌زند: «مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها وَ مَنْ جاءَ بِالسَّيِّئَةِ فَلا يُجْزى إِلاّ مِثْلَها؛(116) هر كه كار نيكى آورَد، ده چندانِ آن پاداش دارد و هر كه كار بدى آورَد، جز همانند آن كيفر نبيند».
اگر ما يك قدم به سوى خدا برداريم، او ده قدم به سوى ما برمى دارد. توجه به اين نكته كه اگر ما كارى را براى خدا انجام دهيم، او ده برابر به ما پاداش مى‌دهد و اگر يك «يا الله» بگوييم، او ده بار به ما «لبيك» مى‌گويد، باعث مى‌شود كه توجه ما در نماز بيشتر معطوف خداوند گردد و عبادت ما خالصانه‌تر و عميق‌تر انجام گيرد.
مالكيت خدا بر سراى آخرت
در آيه چهارم سوره حمد، مالكيت خداوند بر سراى آخرت ذكر شده، و ذكر آيه «مالِكِ يَوْمِ الدِّينِ» گوياى اين حقيقت است كه علاوه بر آثارى كه صفت رحيميت الهى در اين دنيا بروز مى‌دهد، آثارى در جهان آخرت نمايان مى‌سازد كه در ظرف اين دنيا قابل تحقق نيست و با عنايات و الطاف الهى كه ما در اين