راه را طى كند؛ مگر آنكه بر اثر عبادت مخلصانه خداوند و توفيقى كه در پرتو عمل به دستورات اهل بيت(عليهم السلام) به ما عنايت مى‌شود، خداوند نور معرفت خويش را در دل ما بتاباند و جلوه‌اى از جمال خويش را به ما نشان دهد و ما را محو خويش سازد.
جاى تأمل است كه وقتى موجود بى مقدارى چون انسان ـ موجودى كه از آب گنديده‌اى به وجود آمده و درون او آكنده از پلشتى ها و پليدى هاست ـ در مقابل خداوند بى نهايت عظيم و بى نهايت قادر مى‌ايستد و الله اكبر مى‌گويد و او را مى‌خواند، خداوند به او لبيك مى‌گويد و او را مورد عنايت و توجه خود قرار مى‌دهد. توجه و سخن گفتن او با بنده ضعيف و حقير خويش، از رأفت و رحمت بى نهايت او سرچشمه مى‌گيرد. بى ترديد اگر ما اين معنا را درك كنيم و حقارت خويش را با عظمت خداوند مقايسه كنيم، هنگام عبادت و قرار گرفتن در برابر خداوند، چنان لذتى از عبادت و نماز مى‌بريم كه حاضر نمى‌شويم آن را رها كنيم، و فزونى يافتن لذت عبادت موجب تقرب بيشتر ما به خداوند مى‌شود.
به سوی تو
جلسه دوم: راهكار درك عظمت خداوند