همه كوتاهى ها و بى مهرى هاى بندگان، خداوند آنان را مى‌پذيرد و چتر رحمت خويش را بر سرشان مى‌گستراند و هيچ‌گاه كسى را از خويش نااميد نمى‌كند.
بارى، به هر اندازه انسان به خداوند نزديك شود و به او ايمان آورد، هدايت نصيبش مى‌گردد و از لحاظ كمى و كيفى هدايت او افزايش و گسترش پيدا مى‌كند. مثال افزايش كمى هدايت از اين قرار است كه اگر كسى معارف، علوم قرآنى و اخبار و احاديث معصومان(عليهم السلام) را كه فراگرفته به كاربندد، زمينه استفاده بيشتر از آيات الهى و ساير معارف اهل بيت(عليهم السلام) برايش فراهم مى‌گردد و به موازات گسترش كمى معارف، بر هدايت او نيز افزوده مى‌شود؛ اما گاهى شخص به‌شناختى هدايت مى‌شود كه قبلا به كلّى از آن بى بهره بوده و به يك باره معرفتى بر دل او القا شده است. به تعبير ديگر، آنچه را كه مى‌دانسته و به آن هدايت شده بود داراى عمق، مراتب و بطونى است و چه بسا بطون و لايه هاى آن حدّى نداشته باشد و خداوند با عنايت و لطف خود او را به آن بطون و مراتبْ هدايت مى‌كند. اين نوعى افزايش هدايت است كه بر اساس آن خداوند عمق و كيفيت آنچه را انسان مى‌دانسته افزايش مى‌دهد.
مرحوم آيت الله اراكى(قدس سره) كه قبل از انقلاب در مسجد امام حسن عسكرى(عليه السلام)نماز جمعه اقامه مى‌كردند، در يكى از خطبه هاى نماز جمعه داستان جالبى از مرحوم «ملا فتحعلى سلطان آبادى»(180) نقل كردند. ايشان فرمودند: مرحوم ملا فتحعلى در اواخر عمر خويش كه گويا بينايى چشمانش را از دست داده بود
به سوی تو
جلسه هجدهم: جايگاه هدايت در نماز (3)