هدايت خداوند او را به آن مقام رفيع رساند، تا آنجا كه خداوند درباره آن حضرت فرمود: «أَلَمْ يَجِدْكَ يَتِيماً فَآوى. وَ وَجَدَكَ ضَالاًّ فَهَدى؛(16) آيا تو را يتيمى نيافت پس جاى و پناه داد [به وسيله عمويت ابوطالب]؟ و راه گم كرده‌ات يافت پس راه نمود».
پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) همه علوم را مى‌داند؛ اما خداوند آن علوم را به ايشان عنايت كرده است. پس تفاوت علم بى نهايت معصومان(عليهم السلام) با علم بى نهايت خداوند، در عاريتى بودن علم آنان و اصلى و ذاتى بودن علم خداوند است. علم عاريتى هيچ اصالتى ندارد و اصالت، از آن علم خداست؛ از اين رو نمى‌توان نسبتى را بين آن دو علم در نظر گرفت. فاصله بين علم عاريتى بى نهايت و علم اصيل خداوند، و نيز فاصله بين خداوند و عالى ترين مخلوقش كه مقام نورانى رسول خدا(صلى الله عليه وآله)است، از لحاظ شرف و رتبه وجودىْ بى نهايت مى‌باشد.
در دعاى مخصوص ماه رجب كه از ناحيه حضرت ولى عصر ـ عجل الله فرجه الشريف ـ رسيده و بزرگان به خواندن آن اهتمام ويژه دارند، مى‌خوانيم: «لا فَرْقَ بَيْنَكَ و بَينَها إِلاَّ أَنَّهُمْ عِبادُكَ و خَلْقُكَ؛ ميان تو و آنها جدايى نيست، جز آنكه آنان بنده و مخلوق تو هستند». يعنى معصومان(عليهم السلام)مانند خداوند، علم بى نهايت دارند و آنچه را خدا مى‌داند، آنان نيز مى‌دانند؛ اما در هر حال آنان مخلوق و بنده خداوند هستند. خدا مالك و غنى، و آنان فقير و نيازمند به خدايند؛ از اين رو بى نهايت تفاوت و فاصله بين آنان و خداوند وجود دارد.
بنابراين گرچه علوم اهل بيت(عليهم السلام) بى نهايت است، از حيث شدّت، فضيلت و اصالت قابل مقايسه با علم بى نهايت خداوند نيست؛ چنان كه ما معتقديم «ازلى بودن» و «ابدى بودن» از صفات خداوند است؛ اما در عين حال بر اين
به سوی تو
جلسه دوم: راهكار درك عظمت خداوند