بيش از فاصله زمين تا آسمان است؛ در عين حال ايشان خويش را در برابر خداوند چيزى به حساب نمى‌آورد؛ از اين رو شايسته است ما كه عظمت خداوند را درنمى يابيم و نمى‌توانيم نسبت خود با او را درك كنيم، خود را با كسى بسنجيم كه او عظمت خدا را مى‌شناسد و بر نسبت بنده با خداوند واقف است.
وقتى به اين نتيجه رسيديم كه گل سر سبد اعمال شبانه روز ما (نماز) در مقابل نماز وجود مقدس حضرت ولى عصر ـ ارواحنا فداه ـ چيزى نيست و ما اميد داريم كه به طفيل نماز ايشان نمازمان پذيرفته شود، بيشتر حقارت خود را درك مى‌كنيم و حضور قلب بيشترى پيدا مى‌كنيم. اين مسأله بر اساس يك معادله صحيح و واقعى شكل مى‌گيرد: هر قدر ما حقارت خود را در مقابل عظمت الهى بيشتر درك كنيم، به خداوند نزديك تريم؛ چون درك كوچكى خود، با درك عظمت الهى مساوى است و هر قدر ما خويش را در برابر خداوند حقيرتر و كوچك‌تر بدانيم، به عظمت خداوند بيشتر پى برده ايم.
يكى از راه هايى كه براى رسيدن به اين نقطه ارائه شده، اين است كه خود را با مقام و منزلت اولياى خدا و معصومان(عليهم السلام) مقايسه كنيم تا در پرتو درك حقارت خويش در برابر مقام آنان، به بى نهايت كوچكى خود در مقابل عظمت نامحدود خداوند پى ببريم و ايشان را وسيله تقرب به خداوند قرار دهيم.
در اصول كافى(59) از حضرت صادق(عليه السلام) روايت شده كه امير مؤمنان(عليه السلام)مى فرمود: هر كس اين دعاها را بخواند با محمّد و آل محمّد صلوات الله عليهم اجمعين خواهد بود، قبل از شروع نماز بگويد: «أَللّهُمَّ إِنّي أَتَوَجَّهُ إِلَيْكَ بِمُحَمَّد وَ آلِ مُحَمَّد، وَ أُقَدِّمُهُمْ بَيْنَ يَدَي صَلاتي، وَ أَتَقَرَّبُ بِهِمْ إِلَيْكَ، فَاجْعَلْني بِهِمْ وَجيهاً في الدُّنيا والآخِرَةِ وَمِنَ المُقَرَّبينَ. مَنَنْتَ عَلَيَّ بِمَعْرِفَتِهِمْ فَاخْتِمْ لي
به سوی تو
جلسه ششم: راهكار توجه قلبى به خدا در نماز