معارف بوک

خداوندا، مرا براى يادكرد و شكرگزارى و انجام نيكوى عبادتت يارى رسان. سپاس خدا را كه مرا از جمله كسانى قرار داد كه به مناجات با او مى‌پردازند».
در «مناجات شعبانيه» نيز از خداوند درخواست شده كه وقتى بنده او را مى‌خواند و با او مناجات مى‌كند، وى را بپذيرد و از خود نراند: «أَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَ آلِ مُحَمَّد وَ اسْمَعْ دُعائي إِذا دَعَوْتُكَ وَ اسْمَعْ نِدائي إِذا نَادَيْتُكَ وَ أَقْبِلْ عَلَيَّ إِذا نَاجَيْتُكَ فَقَدْ هَرَبْتُ اِلَيْكَ وَ وَقَفْتُ بَيْنَ يَدَيْكَ مُسْتَكيناً لَكَ مُتَضَرِّعاً إِلَيْكَ؛ خداوندا، درود بفرست بر محمد و آل محمد و چون تو را مى‌خوانم، مرا اجابت كن و هرگاه تو را ندا كنم، ندايم را بشنو، و چون با تو مناجات كنم، به من توجه فرما كه من به سوى تو گريخته‌ام و در حضورت ايستاده، در حالى كه به درگاهت با حال پريشانى تضرع و زارى مى‌كنم».
در دعاهاى افتتاحيه نماز از خداوند كه به بنده خود اجازه داده با او سخن بگويد، درخواست شده كه به او توجه كند. خداوند به همه مخلوقاتش توجه دارد؛ اما عنايات خداوند به مخلوقات داراى مراتب است و همه آنها در يك سطح نيستند. به عنوان مثال اگر ما با عده‌اى در محضر مقام معظم رهبرى يا يكى از مراجع بزرگ تقليد باشيم، گاهى آن بزرگ همان طور كه به جمع مى‌نگرد، به ما نيز نگاه مى‌كند؛ ولى توجه خاصى به ما ندارد؛ اما گاهى از بين جمع نگاه خاصى به ما مى‌كند و توجه خاصى به ما دارد. مسلماً اين نگاه با نگاه اول متفاوت است و از عنايت و لطف خاص ايشان به ما سرچشمه مى‌گيرد. اين نگاه نشانه آن است كه ايشان از ما راضى است و از ما گله‌اى و شكايتى ندارد. خداوند به همه مخلوقاتش توجه دارد و به همه چيز احاطه دارد و چيزى از دايره علم الهى پنهان نيست و هر چيزى را مى‌بيند؛ اما بين توجه خداوند به ستمگرانى چون شمر و يزيد با نگاه وى به انبيا و اولياى خود، فرق