مطرح مى‌كنند كه دنيا بپذيرد و جوانان و نسل آينده آن را بپذيرند و مسلمان باقى بمانند، در غير اين صورت كسى آن را نمى‌پذيرد؛ اما آنچه آنان مى‌گويند و درباره آن مى‌نويسند، چيزى جز اسلام منهاى اسلام نيست!!
ذكر آنچه گذشت براى آن است كه ما احساس خطر كنيم و درباره عقايد خود حساسيت بيشترى نشان دهيم و تصور نكنيم كه وقتى بدون تحقيق كافى و سربسته عقايد اسلامى را پذيرفتيم، ايمان ما بيمه شده و در آن انحرافى رخ نخواهد داد. در برخى روايات آمده كه در آخرالزمان، انسان هنگام صبح مؤمن است و شامگاه كافر مى‌شود؛ در اين باره امام صادق(عليه السلام) فرمودند: «إِنَّ الْعَبْدَ يُصْبِحُ مُؤْمِناً وَيُمْسي كَافِراً وَ يُصْبِحُ كَافِراً وَ يُمْسي مُؤْمِناً»(40).
در سخن حضرت استبعادى نيست؛ چون وقتى كسى حكم ضرورى اسلام را رد كرد، كافر شده است. چنان كه گفتيم، كسانى نماز مى‌خواندند و در راه اسلام مبارزه مى‌كردند و حتى وجوهات مى‌دادند؛ ولى در نهايت كافر شدند و موجبات گمراهى جامعه اسلامى را فراهم آوردند؛ آن سان كه ضرر آنان براى جامعه اسلامى، از ضرر هر كافرى بيشتر است. حتى اگر دشمن بخواهد نفوذ كند و در صدد براندازى نظام اسلامى برآيد، از طريق آنان اهداف خود را پيش مى‌برد؛ زيرا دشمن نمى‌تواند مستقيماً دخالت كند. پس ضرر آنان از ضرر آمريكا بيشتر است؛ زيرا بدون آنان آمريكا نمى‌تواند كارى كند.
بنابراين بايد كاملا هوشيار باشيم و باورهاى خود را محكم و نفوذناپذير سازيم و اين معنا را دريابيم كه اگر محتواى «اشهد ان محمداً رسول الله» را درست بشناسيم، ايمانمان قوى مى‌شود و مى‌توانيم در برابر شبهات و وسوسه هاى شيطانى مقاومت كنيم.
به سوی تو
جلسه چهارم: جستارى در بحث نبوت