ابدى، به ريسمان محكم رحمت الهى چنگ زند. بى شك چنين رويكردى به رحمت الهى، توجه به خداوند را در انسان عمق و افزايش مى‌بخشد و باعث مى‌شود كه انسان براى رسيدن به خداوند، از همه ابزارهايى كه در اختيار دارد استفاده كند.
در جاى ديگر نيز خداوند مى‌فرمايد: اگر كسى به خدوند اعتصام جويد و خود را به خدا بسپارد و توجه خويش را فقط به او معطوف سازد، قطعاً خداوند او را به صراط مستقيم هدايت مى‌كند: «وَ مَنْ يَعْتَصِمْ بِاللهِ فَقَدْ هُدِىَ إِلى صِراط مُسْتَقِيم».(173) در اين آيه فعل ماضى (هدى) با «قد» كه نشانگر تحقق و وقوع مى‌باشد، به كار رفته. چنين تعبيرى بيانگر وقوع قطعى، حتمى و برگشت ناپذير است. همچنين خداوند مى‌فرمايد: «قَدْ جاءَكُمْ مِنَ اللهِ نُورٌ وَ كِتابٌ مُبِينٌ * يَهْدِى بِهِ اللهُ مَنِ اتَّبَعَ رِضْوانَهُ سُبُلَ السَّلامِ وَ يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ بِإِذْنِهِ وَ يَهْدِيهِمْ إِلى صِراط مُسْتَقِيم؛(174) قطعاً براى شما از جانب خدا روشنايى و كتابى روشنگر آمده است. كه خداوند به وسيله آن هر كه را پيرو خشنودى او باشد به راه هاى سلامت راه مى‌نماياند و آنان را به خواست خود از تاريكى ها به روشنايى بيرون مى‌آورد و به راه راست راه مى‌نمايد.
در آغاز خداوند مى‌فرمايد: ما قرآن را كه نور و روشنگر حقايق و معارف الهى است، در اختيار همگان قرار داديم. اين كتاب براى راهنمايى همه انسان ها نازل شده و همه مى‌توانند از آن استفاده كنند؛ اما همگان از توفيق هدايت به آن برخوردار نمى‌شوند. شرط هدايت به اين كتاب و نيل به صراط مستقيم، اين است كه انسان در صدد جلب رضايت و خشنودى الهى باشد؛
به سوی تو
جلسه هجدهم: جايگاه هدايت در نماز (3)