معارف بوک

اشاره كرده ـ هدايتى است فراتر از هدايت از طريق عقل، فطرت، وحى و سخنان پيامبران و اولياى الهى است. اين هدايت، همان ايصال به مطلوب است كه انسان با استفاده از راهنمايى هاى خداوند و پيامبران الهى و پيشه كردن تقوا و بندگى خدا لايق آن مى‌گردد. اين هدايت، به قدرى مهم است كه تنها به دست خداست. با اينكه پيامبر(صلى الله عليه وآله) گل سرسبد وجود، عصاره ارزش ها و فضايل، عزيزترين و شريف ترين بندگان خدا و حبيب خداست و خدا او را واسطه بين خود و جهان قرار داده، خداوند چنين هدايتى را به وى نسپرده و مى‌فرمايد: «إِنَّكَ لا تَهْدِى مَنْ أَحْبَبْتَ وَ لكِنَّ اللهَ يَهْدِى مَنْ يَشاءُ وَ هُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ؛ تو هر كه را دوست دارى نمى‌توانى راهنمايى كنى، ليكن خداست كه هر كه را بخواهد راهنمايى مى‌كند و او به راه يافتگان داناتر است».
با اينكه پيامبر(صلى الله عليه وآله) مظهر اتمّ رحمت الهى است، بدون اراده و اذن خداوند نمى‌تواند كسى را هدايت كند و تا خداوند نخواهد كسى به وسيله او هدايت نمى‌شود. البته اگر خداوند بخواهد، اين امكان فراهم مى‌گردد كه هدايت ـ به معناى ايصال به مطلوب ـ به وسيله رسول خدا(صلى الله عليه وآله) انجام پذيرد و آن حضرت وسيله رسيدن به مقصود و رضوان الهى شود؛ چه اينكه اعتقاد ما اين است كه پيامبر(صلى الله عليه وآله) و اهل بيت(عليهم السلام) وسيله و طريق رسيدن به خداوند و سعادت ابدى هستند و تنها از مجراى محبت و اطاعت ايشان است كه انسان ها به هدايت و رضوان خداوند نايل مى‌شوند؛ از اين رو در زيارت مى‌خوانيم: «فَما مِنْ شَىْء إِلاّ وَ أَنْتُمْ لَهُ السَّبَبُ وَ إِلَيْهِ السَّبيلُ،(162) هيچ چيز نيست، مگر آنكه شما وسيله و طريق رسيدن به آن هستيد». اما آنان تابع اراده و خواست خدا هستند و هر گاه خداوند اراده كند، وسيله هدايت ديگران مى‌شوند.