ما نیز باید نسبت به دیگران این‌گونه باشیم؛ اگر كسى مؤمن و اعتقادش صحیح است، باید او دوست داشته باشیم، اگر گناهى هم مى‌كند، آن گناهش را دشمن بداریم و دعا كنیم خداوند به او توفیق دهد گناهش را ترك كند و آمرزیده شود.
حضرت در ادامه مى‌فرماید: هر كس سراغ ما بیاید و ولایت ما را پذیرفته و ولایت دشمنان ما را نپذیرفته باشد، به این شرط كه هر چه مى‌داند بگوید و از گفتن چیزهایى كه نمى‌داند پرهیز كند و در زمینه‌هایى كه برایش مشكل و مشتبه است سكوت نماید، مشمول شفاعت ما شده و به بهشت مى‌رود.
بر این اساس، اگر از شخصى سؤالى پرسیده شود كه نسبت به آن علم ندارد، باید سكوت كند و از اظهار نظر خوددارى نماید. بسیارى از افراد هستند كه وقتى مسأله‌اى مطرح مى‌شود، بدون این‌كه درباره آن علم داشته و تحقیق كرده باشند، به انكار آن مى‌پردازند، در حالى كه دلیل انكار خود را نیز نمى‌دانند. انسان مؤمن باید این شجاعت را داشته باشد كه اگر در مسایل دینى و غیر آن از او سؤالى شد با صراحت بگوید: «نمى‌دانم؛ از كسى كه تحقیق بیش‌ترى در این زمینه كرده و متخصص‌تر است بپرسید. از سوى دیگر، كسانى كه درباره موضوعى خوب تحقیق كرده‌اند و نسبت به آن علم و آگاهى دارند، باید محكم و استوار روى حرفشان بایستند و از آن دفاع نمایند.
تأثیر ولایت اهل بیت(علیهم السلام)
در سعادت انسان؛ مطلق یا مشروط؟
یك مسأله اساسى كه منشأ خیلى از ابهامات شده، این است كه برخى گمان مى‌كنند چون ولایت ائمه اطهار(علیهم السلام) را قبول دارند، اگر هر گناهى را انجام دهند، آمرزیده مى‌شوند و از طرف دیگر اگر كسى ولایت ائمه(علیهم السلام) را قبول نداشته باشد، هر چند عبادات زیادى انجام دهد، خداوند از او نمى‌گذرد و به جهنم مى‌رود.
بر این اساس ـ و با توجه به روایات زیادى كه در این باره وجود دارد ـ كسانى تصور مى‌كنند همین كه شیعه هستند و ائمه اثنا عشر را دوست دارند، اگر گناهى نیز مرتكب شوند، مشمول شفاعت ائمه معصومین(علیهم السلام) قرار مى‌گیرند. آنها چنین مى‌پندارند كه اگر بر فرض در روضه امام حسین(علیه السلام) شركت كنند و خود را شبیه گریه‌كنندگان قرار دهند، با توجه به روایت: «من بكى اَوْ اَبكى اَوْ تباكى للحسین وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ»(1) همه گناهانشان آمرزیده مى‌شود. اگر كسى با