در مرتبه پایین‌تر در آیینه وجود پیامبر و اهل بیت(علیهم السلام) جلوه‌گر مى‌شود. محبت ما به پیامبر و اهل بیت(علیهم السلام) به سبب خویشاوندى و مسایلى از این قبیل نیست، بلكه براى آن است كه آنان بندگان شایسته خداوند هستند و مراتب بندگى را به نهایت رسانده‌اند. پس این محبت، شعاعى از همان محبت ما به خدا است و در پرتو آن شكل گرفته است و معرفت و محبت ما به خداوند موجب محبت و معرفت ما نسبت به آنان شده است.
اگر ما بخواهیم معرفت و محبت خداوند به شكل صحیح در دل‌هاى ما باقى بماند و چراغ راه زندگى ما در این دنیا باشد و موجب نجات و سعادت ما گردد، باید با محبت و معرفت پیامبر و اهل بیت(علیهم السلام) همراه شود. خداوند خود در قرآن خطاب به پیامبر مى‌فرماید:
قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللّهَ فَاتَّبِعُونِی؛(1) بگو: «اگر خدا را دوست دارید از من پیروى كنید.»
شرط صدق در اظهار محبت به خداوند، تبعیت از پیامبر(صلى الله علیه وآله) قرار داده شده، و كمال تبعیت از پیامبر تبعیت از اهل بیت او است كه محبت آنها را به عنوان اجر و مزد رسالت از ما خواسته و در حدیث ثقلین امر به تمسك به آنها كرده است: اِنّى تارِكٌ فیكُمُ الثِّقْلَیْنِ ما اِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِما لَنْ تَضِلّوا كتابَ اللّهِ و عترتى اهلَ بیتى... .(2)
بنابراین اگر بخواهیم اسلام و دینمان پابرجا بماند و در طوفان فتنه‌ها و حوداث متزلزل نشود و فرو نریزد، باید مودت و محبت اهل بیت(علیهم السلام) و تمسك به آن ذوات مقدس را در رأس امور مورد توجه قرار دهیم.
یادى از یك محب اهل بیت(علیهم السلام) : مرحوم طیب
ما انسان‌هاى معمولى كه معصوم نیستیم، ممكن است دینمان بر اثر آفت گناه و فتنه‌هاى دیگر كم‌رنگ و ضعیف شود. در این حالت اگر خانه دینمان اساس و پایه‌اى محكم، كه همان محبت اهل بیت(علیهم السلام) است، داشته باشد، مى‌توانیم از این خطرها جان سالم به در بریم و نقص‌ها و كاستى‌هاى پیش‌آمده را جبران كنیم. اما اگر خداى ناكرده پایه ولایت و محبتمان نسبت به اهل‌بیت(علیهم السلام) ضعیف باشد یا آن را در معرض ضعف و سستى قرار دهیم، باید از عاقبت خود بیم‌ناك باشیم.
در این زمینه شواهد تاریخى فراوانى نیز وجود دارد. كسانى بوده‌اند كه انحراف‌هایى در
پندهاى امام صادق(علیه السلام) به ره‌جویان صادق
محبت اهل بیت(علیهم السلام) ، پایه محكم اسلام