به این صورت، در مسیحیت، یكى پس از دیگرى احكام دینى لغو مى‌شود. این كار سابقه تاریخى هم دارد. «اصحاب سبت»، كه قرآن از آنها نام مى‌برد، یكى از اقوام بنى‌اسرائیل بودند كه دین خدا را به بازى گرفتند. آنها از صید ماهى در روز شنبه نهى شده بودند، اما براى آن كه هم در ظاهر دستور خدا را اطاعت كرده باشند، هم منفعت اقتصادیشان را به دست آورند، كنار دریا حوضچه‌هایى درست كردند. روزهاى شنبه، كه به صید نمى‌رفتند، درِ حوضچه‌ها را باز مى‌كردند، ماهى‌ها كه وارد مى‌شدند، درِ آنها را مى‌بستند و روز یكشنبه آنها را صید مى‌كردند. خداوند به دلیل این كارشان، آنها را عذاب كرد و به شكل بوزینه مسخ شدند؛ چون دین خدا را به بازى گرفته بودند: فَقُلْنا لَهُمْ كُونُوا قِرَدَةً خاسِئِینَ.(1)
بنابراین، این قبیل كارها از گذشته سابقه داشته و از طرف دین‌دارها هم انجام مى‌شده، نه از طرف بى‌دین‌ها كه اصل این مسایل را منكر مى‌شده‌اند. آنها با دین خدا بازى مى‌كرده‌اند و در عمل، آن را جدّى نمى‌گرفته‌اند. گویى احكام شرعى مثل بعضى آداب و رسوم عرفى است كه اگر رعایت نكنند در سرنوشتشان اثرى ندارد. مثلا، همان‌طور كه در عرف، به صورت تعارف و بازى لفظى، به همدیگر مى‌گویند: «قربانت، تصدّقت، نوكرم، ...»، اما حاضر نیستند حتى كمى موى خود را هم براى آن فرد فدا كنند، احكام شرع را هم در مورد نماز و روزه و دیگر مسایل شرعى به همین صورت مى‌دانند. همین هم موجب بدبختى خودشان و مانع آشنایى دیگران با حقایق دین مى‌شود.
وقتى مردم ببینند دین در جامعه‌اى رواج دارد و آثار خوبى بر جاى مى‌گذارد، به آن علاقه‌مند مى‌شوند، اما وقتى كسانى كه دم از دین مى‌زنند خودشان اهل عمل نباشند، حرفشان در دیگران اثر نمى‌كند و موجب بدبینى مردم به دین نیز خواهد شد. امام صادق(علیه السلام) در وصیت خود، خطاب به شیعیان، نسبت به این مسأله تأكید كرده‌اند. این توصیه باید نصب‌العین همه كسانى باشد كه ادعا مى‌كنند پیرو ایشان هستند و مذهب ایشان را ترویج مى‌كنند، راه آنان را صحیح مى‌دانند و به آن بزرگواران عشق مى‌ورزند.
وظیفه ما در مقابل دین خدا
امروز ما مخاطب این سخن امام صادق(علیه السلام) هستیم و باید دین خدا را جدّى بگیریم؛ هم عقاید