باشند. این‌جا است كه روشن مى‌شود چرا اساس اسلام محبت اهل بیت(علیهم السلام) قرار داده شده و چه رابطه‌اى «ثبوتاً» بین بقاى اسلام و محبت اهل بیت وجود دارد.
محبت اهل بیت(علیهم السلام)، مزد رسالت و پایه هدایت
به جرأت مى‌توان ادعا كرد بیش از نود درصد آنچه را كه ما شیعیان از اسلام مى‌دانیم از طریق اهل بیت(علیهم السلام) به ما رسیده است. این قضیه در مورد سایر فرق مسلمانان نیز صادق است، گرچه آنان ممكن است خود نسبت به این امر جاهل یا غافل باشند. از این‌رو مى‌توانیم بگوییم بعد از وجود گرامى پیامبر اكرم(صلى الله علیه وآله) بزرگ‌ترین نعمتى كه خداوند بر امت آخرالزمان منت نهاده و به آنان ارزانى داشته است، نعمت وجود انوار مقدس اهل بیت معصومین(علیهم السلام) است. آنان در طول دو سه قرن به تدریج معارف و حقایق اسلام را براى مردم بیان كردند و هم‌چنین با توجه به شرایط متغیر زمانى این دوران، الگوهایى عملى را براى برخورد با شرایط مختلف اجتماعى به پیروان خود عرضه كردند.
خداى متعال در قرآن كریم خطاب به پیامبر اكرم(علیهم السلام) مى‌فرماید:
قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبى؛(1) بگو: «به ازاى آن [رسالت] پاداشى از شما نمى‌خواهم مگر دوستى درباره اهل بیتم.»
مسلّماً پیامبر(صلى الله علیه وآله) از مردم براى رسالتش اجر و مزد نمى‌خواهد، آنچه پیامبر(صلى الله علیه وآله) از مردم مى‌خواهد هدایت و گام نهادن آنان در صراط مستقیم است؛ و خداوند مى‌داند كه این هدایت، بى وجود اهل بیت(علیهم السلام) و تمسك به آنان صورت نمى‌پذیرد. آیه مذكور را مقایسه كنید با این آیه كه مى‌فرماید:
قُلْ ما أَسْئَلُكُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْر إِلاّ مَنْ شاءَ أَنْ یَتَّخِذَ إِلى رَبِّهِ سَبِیلاً؛(2) بگو: «بر این [رسالت] اجرى از شما نمى‌خواهم، جز این‌كه هركس بخواهد راهى به سوى پروردگارش [در پیش] گیرد.»
كنار هم گذاشتن این دو آیه به روشنى نشان مى‌دهد كه مسیر هدایت و «سَبیل رب» از محبت و مودت اهل بیت(علیهم السلام) و تمسك به ایشان مى‌گذرد. البته این در واقع همان محبت خدا است كه