فراز نوزدهم: چاره تنهایى
به فراز نوزدهم روایت، توجّه فرمایید:
«یَا هِشَامُ! الصَّبْرُ عَلَى الْوَحْدَةِ عَلامَةُ قُوَّةِ الْعَقْلِ فَمَنْ عَقَلَ عَنِ اللَّهِ اعْتَزَلَ أَهْلَ الدُّنْیَا وَالرَّاغِبِینَ فِیهَا وَرَغِبَ فِیمَا عِنْدَ اللَّهِ وَکَانَ اللَّهُ أُنْسَهُ فِی الْوَحْشَةِ وَصَاحِبَهُ فِی الْوَحْدَةِ وَغِنَاهُ فِی الْعَیْلَةِ وَمُعِزَّهُ مِنْ غَیْرِ عَشِیرَةٍ؛ اى هشام! صبر بر وحدت و تنهایى نشانه قوّت عقل است. کسى که عاقل است و عقل الهى دارد حساب خود را از دنیاپرستان جدا مى کند، و از راغبین در دنیا که همّ و غمّشان مادیات است فاصله مى گیرد، و تمام توجّهش به خداست. و خداوند انیس و مونس او در وحشت، ورفیقش در تنهایى، و باعث غناى او به هنگام فقر، و سبب عزّتش بدون داشتن عشیره و قبیله مى شود».
احساس تنهایى چرا؟
سؤال: چرا انسان گاه در زندگى احساس تنهایى مى کند؟
جواب: زیرا در میان جمعیّتى زندگى مى کند که با آن ها همرنگ و هماهنگ نیست. مانند جمعیّت دنیاپرست آلوده به فساد اخلاق، یا آلودگان به رشوه خوارى، یا خانواده اى که خداى ناکرده اهل نماز و عبادت و پرستش خداى یگانه نیستند، یا هم کلاسى هایى که اعتقادى به ولایت امامان معصوم (علیهم السلام) ندارند،