مى کردند و ناخداى آن ها با توجّه به نظم خاصّ حاکم بر وزش بادها، برنامه حرکت سفر خود را تنظیم کرده و به مقصد مى رسیدند، از دیگر نشانه هاى مدیریت و ربوبیّت پروردگار عالمیان است. اگر وزش و توقّف بادها بر اساس نظم خاصّى صورت نمى گرفت، تمام کشتى هاى بادبانى در دریاها سرگردان مى شدند و هیچ ناخدایى جرأت سفر پیدا نمى کرد. امّا با نظم حاکم بر بادها، کشتى هاى بادبانى در گذشته بزرگ ترین وسیله حمل و نقل کالا و مسافر در دنیا بودند، اکنون نیز کشتى ها با استفاده از نیروى برق و بخار، همین نقش را ایفا مى کنند؛ کشتى هاى غول پیکرى که گاه به اندازه یک شهرک ظرفیّت و امکانات و تأسیسات دارند و برخى از آن ها حتّى داراى زمین فوتبال، استخر شنا، فرودگاه و درمانگاه و مانند آن هستند!
4. باران هاى پربرکت
چهارمین نشانه ربوبیّت پروردگار، باران هاى پربرکتى است که از آسمان نازل شده و زمین هاى مرده را زنده مى کند تا درپى آن، موجودات زنده کره زمین، قادر بر ادامه زندگى باشند. راستى! چه کسى به آب دریاها دستور مى دهد که تبخیر شده و به ابر تبدیل شوند؟ چه کسى به بادها دستور مى دهد که ابرهاى پرآب را به سرزمین هاى خشک هدایت کنند؟ چه کسى به ابرها فرمان بارش بر زمین هاى خشک و مرده را صادر مى کند؟ چه کسى به موجودات و جنبندگان تشنه آب، شعور حرکت به سمت آب باران و استفاده از آن را داده است؟
هرچند در عصر و زمان ما درباره هریک از پدیده هاى بالا، کتاب هاى مستقلّ و متعدّدى نوشته شده، امّا باید توجّه داشت که در عصر نزول قرآن، آن هم در محیط بدون علم و دانشى چون عربستان(1)، بیان هریک از این امور، معجزه اى از معجزات علمى قرآن محسوب مى شود.