فراز اوّل: بشارت به عاقلان
امام (علیه السلام) در بخش اوّل روایت مى فرماید:
«یَا هِشَامُ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَتَعَالَى بَشَّرَ أَهْلَ الْعَقْلِ وَالْفَهْمِ فِی کِتَابِهِ، فَقَالَ: (فَبَشِّرْ عِبَادِ * الَّذِینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُولَئِکَ الَّذِینَ هَدَاهُمُ اللَّهُ وَأُولَئِکَ هُمْ أُولُوا الاْلْبَابِ)(1)؛ اى هشام! خداوند در قرآن مجید به عاقلان و اهل درک و فهم بشارت داده، آن جا که فرموده است: پس بندگان (خاص و ویژه) مرا بشارت ده. همان کسانى که سخنان را مى شنوند و از نیکوترین آن ها پیروى مى کنند؛ آنان کسانى هستند که خدا هدایتشان کرده، و آن ها خردمندانند».
از آن جا که بیشترین سخن ها درباره عقل است، امام کاظم (علیه السلام) از آیه شریفه اى که درباره عقل و دانش سخن به میان آورده، استفاده کرده است.
در آیه مورد بحث، چند نکته به چشم مى خورد:
1. آزادی بیان
کسانى که گمشده اى دارند، به هر سخنى گوش مى دهند تا شاید گمشده خود را در آن بیابند. خداوند متعال به این انسان ها سفارش مى کند که به همه سخنان با دقّت گوش فرا دهند و بهترین آن را انتخاب کنند.