ابزار شناخت
انسان، سه وسیله بسیار مهم و عالى براى شناخت در اختیار دارد.
الف) زبان؛ با زبانش مى تواند سؤال کند و به چیزهایى که نمى داند پى ببرد.
ب) گوش؛ به وسیله گوش مى تواند تعلیمات و معارف دینى را بشنود.
ج) چشم؛ تمام علوم تجربى بشر از طریق چشم به دست مى آید.
عدّه اى هستند که چشم و گوش و زبان دارند؛ ولى متأسّفانه حجاب هوى وهوس و تعصّب هاى کورکورانه و لجاجت و تکبّر اجازه نمى دهد که از ابزار سه گانه شناخت، به درستى استفاده کنند. چشم دارند، امّا نمى بینند! گوش دارند، امّا نمى شنوند! و زبان دارند، امّا سخن نمى گویند! نه از حق سخن مى گویند، نه پاى سخنان حق مى نشینند و نه چشم به روى حقایق مى گشایند!
به قول شاعر خوش ذوق، حافظ شیرازى :
جمال یار ندارد نقاب و پرده ولى غبار ره بنشان تا نظر توانى کرد(1)
تو چشم دارى و جمال یار هم عیان و آشکار است؛ امّا حجاب، مانع دیدن است، آن را برطرف کن تا یار را ببینى.
آیه سوم: حجاب معرفت
سومین آیه مورد بحث، که درباره حجاب معرفت سخن مى گوید، آیه 42 سوره یونس است. مى فرماید:
«(وَمِنْهُمْ مَّنْ یَسْتَمِعُونَ إِلَیْکَ أَفَأَنْتَ تُسْمِعُ الصُّمَّ وَلَوْ کَانُوا لاَ یَعْقِلُونَ)؛ گروهى از آنان، به تو گوش فرا مى دهند (، اما گویى کر هستند). آیا تو مى توانى سخن خود را به گوش کران برسانى، هرچند نفهمند؟!».
این نارسایى فکر و نبود بصیرت و ناشنوایى در برابر گفتار خدا، چیزى نیست که از مادر با خود به این جهان آورده باشند و خداوند به آن ها ستمى کرده